تحفه الحفاظ( گنجینه بهارستان 1) صفحه 8

حرف مدّ باید کشیدن اندر او گر بود اعراب، قبل از جنس او

از برای همزه و تشدید را چار الف باید کشیدن قاریا

دو الف از بهر ساکن می کشند قاریان آنجا تفاوت می نهند

متّصل باید کشیدن بی خلاف لیک اندر منفصل هست اختلاف پس بنابر این به مدّ متصل بیش باشد احتیاط از منفصل بعد «وای» ار حرف یا حرکت بود لیک در وقفش سکون عادت [بود]

چون «حساب» و «یطعمون» و «نستعین» گفته اند آنجا سه وجه اهل یقین قصر و مدّ و وسط را باشد جواز مدّ عارض این بود ای نو نیاز

باب فی کیفیه مدّ اللازم الذی یکون فی الحروف الذی وقع فی أوّل «1» السور

باب فی کیفیه مدّ اللازم الذی یکون فی الحروف الذی وقع فی أوّل «1» السور

باز آن حرفی که در اوّل سور «2» واقع است اندر کلام دادگر

هفت حرفش مدّ آن را لازم است یادگیر این گر دلت زین عازم است «ق، ن، س، م، ک، ص، ل» زانکه ساکن بعد مدّ است ای امام پنج حرف از وی نمی باید کشید «وه یطح» آن پنج باشد بی مزید

لیک اوّل سوره گر «عین» آمدست تو یقین می دان که وجهین آمدست مدّ وسطش لیک مدّ را افضل است با تو گفتم کین طریق اسهل است مثل «خوف» و «حسنیین» ای نامور گر بیابی در کلام دادگر

دان که اندر وی سه وجه [اش جایز است

«3» قصر و مدّ و وسط، قصر اولی تر است

باب فی أعداد المدّات

باب فی أعداد المدّات گوش شو، از پای تا سر ای پسر تا دهم ز اعداد، مدّت را خبر __________________________________________________

(1) س: الاول.
(2) س: سو.
(3) س: ای زهرست.