کتابخانه بالقرآن

7087 حدیث از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفحه 1648

صفحه 1648

امام علی علیه السلام ـ وقتی از صـفّین بـازمی گشت ،پیرمردی از او پرسید که آیا رفتنشان به جنگ شامیان به قضا و قدر خدا بوده است ـ : سوگند به آن که دانه را آفرید و آدمیان را به وجود آورد ، هیچ درّه ای را نپیمودیم و بر هیچ تپّه ای بالا نرفتیم ، جز با قضا و قدر ... انگار تو قضا را امری لازم و قدر را موضوعی حتمی و

گریزناپذیر می دانی (به طوری که از تو سلب اختیار کند) . اگر چنین بود ، نوید و بیم و پاداش و کیفر معنا نداشت و گنهکار ، از سوی خدا سرزنش نمی شد و نیکوکار ، مورد ستایش او قرار نمی گرفت و سزاواریِ نیکوکار به پاداش احسان و نیکوکاریش از بدکار بیشتر نبود . این سخن ، سخن گروه های بت پرست ... و مجوس این امّت است . خداوند ، به کارهای خوب فرمان داده است و انسان از روی اختیار آنها را انجام می دهد و از باب برحذر داشتن از بدی نهی کرده است ، نه به زور ، نافرمانی می شود و نه به زور و اجبار ، اطاعت می گردد و اختیارات خود را هم تفویض نکرده است .

کنز العمّال : 1560 .

حدیث3309

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

مَن أصبَحَ علَی الدنیا حَزینا فقد أصبَحَ لِقَضاءِ اللّه ِ ساخِطا .

امام علی علیه السلام : هر که برای دنیا اندوه خورد، از قضای الهی ناخشنود است.

نهج البلاغة : الحکمة 228 .

حدیث3310

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :