کتابخانه بالقرآن

7087 حدیث از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفحه 1934

صفحه 1934

حدیث3875

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

ـ فی خُطبَةٍ لَهُ یَتَبَرَّأُ مِن الظُّلمِ ـ : واللّه ِلأََن أبِیتَ عَلی حَسَکِ السَّعدانِ مُسَهَّدا، أو اُجَرَّ فی الأغلالِ مُصَفَّدا، أحَبُّ إلَیَّ مِن أن ألقَی اللّه َ ورسولَهُ یَومَ القِیامَةِ ظالِما لِبَعضِ العِبادِ، وغاصِبا لِشَیءٍ مِن الحُطامِ، وکیفَ أظلِمُ أحَدا لِنَفسٍ یُسرِعُ إلی البِلی قُفُولُها، ویَطُولُ فی الثَّری حُلُولُها ؟!

امام علی علیه السلام ـ در خطبه ای که ضمن آن از بیدادگری، بیزاری می جوید ـ فرمود : به خدا سوگند اگر شب را روی گیاه اشترخار بیدار مانم و مرا بسته در کند و زنجیر بکشانند ، خوشتر دارم از این که در روز قیامت با دامنی آلوده به ستم بر یکی از بندگان خدا یا غصب کمترین چیزی از کالای پست دنیا ، بر خدا و رسول او وارد شوم . چگونه به خاطر جسمی که تار و پودش به سوی پوسیدگی می شتابد و روزگاران درازی در زیر خاک می ماند ، بر کسی ستم کنم؟!

نهج البلاغة : الخطبة 224.

حدیث3876

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

الظُّلمُ ألأمُ الرَّذائلِ .

امام علی علیه السلام : ستم، پست ترین رذیلت است .

غرر الحکم : 804