کتابخانه بالقرآن

7087 حدیث از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفحه 630

صفحه 630

حدیث1379

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

ـ فی بَیانِ صِفاتِ المُتَّقینَ وصِفاتِ الفُسّاقِ ، وَالتَّنبیهِ إلی مَکانِ العِترَةِ الطَّیِّبَةِ وَالظَّنِّ الخاطِئِ لِبَعضِ النّاسِ ـ : عِبادَ اللّه ِ ، إنَّ مِن أحَبِّ عِبادِ اللّه ِ إلَیهِ عَبدًا أعانَهُ اللّه ُ عَلی نَفسِهِ ، فَاستَشعَرَ الحُزنَ وتَجَلبَبَ الخَوفَ ، فَزَهَرَ مِصباحُ الهُدی فی قَلبِهِ ، وأعَدَّ القِری لِیَومِهِ النّازِلِ بِهِ ... فَهُوَ مِن مَعادِنِ دینِهِ وأوتادِ أرضِهِ . قَد ألزَمَ نَفسَهُ العَدل ، فَکانَ أوَّلَ عَدلِهِ نَفیُ الهَوی عَن نَفسِهِ ، یَصِفُ الحَقَّ ویَعمَلُ بِهِ ، لا یَدَعُ لِلخَیرِ غایَةً إلاّ أمَّها ، ولا مَظِنَّةً إلاّ قَصَدَها ، قَد أمکَنَ الکِتابَ مِن زِمامِهِ ، فَهُوَ قائِدُهُ وإمامُهُ ، یَحُلُّ حَیثُ حَلَّ ثِقَلُهُ ، ویَنزِلُ حَیثُ کانَ مَنزِلُهُ .

وآخَرُ قَد تَسَمّی عالِمًا ولَیسَ بِهِ ، فَاقتَبَسَ جَهائِلَ مِن جُهّالٍ ، وأضالیلَ مِن ضُلاّلٍ، ونَصَبَ لِلنّاسِ أشراکًا مِن حَبائِلِ غُرورٍ ، وقَولِ زورٍ، قَد حَمَلَ الکِتابَ عَلی آرائِهِ ، وعَطَفَ الحَقَّ عَلی أهوائِهِ ، یُؤمِنُ النّاسَ مِنَ العَظائِمِ ، ویُهَوِّنُ کَبیرَ الجَرائِمِ ، یَقولُ : أقِفُ عِندَ الشُّبُهاتِ وفیها وَقَعَ ، ویَقولُ : أعتَزِلُ البِدَعَ وبَینَهَا اضطَجَعَ ، فَالصّورَةُ صورَةُ إنسانٍ ، وَالقَلبُ قَلبُ حَیَوانٍ ، لا یَعرِفُ بابَ الهُدی فَیَتَّبِعَهُ، ولا بابَ العَمی فَیَصُدَّ عَنهُ، وذلِکَ مَیِّتُ الأَحیاءِ .

فَأَینَ تَذهَبونَ ؟! وأنّی تُؤفَکونَ ؟! وَالأَعلامُ قائِمَةٌ ، وَالآیاتُ واضِحَةٌ، وَالمَنارُ مَنصوبَةٌ ، فَأَینَ یُتاهُ بِکُم ؟! وکَیفَ تَعمَهونَ وبَینَکُم عِترَةُ نَبِیِّکُم وهُم أزِمَّةُ الحَقِّ ، وأعلامُ الدّینِ ، وألسِنَةُ الصِّدقِ ؟! فَأَنزِلوهُم بِأَحسَنِ مَنازِلِ القُرآنِ ، ورِدُوهُم وُرودَ الهِیمِ العِطاشِ .

أیُّهَا النّاسُ ، خُذوها عَن خاتَمِ النَّبِیّینَ صلی الله علیه و آله : إنَّهُ یَموتُ مَن ماتَ مِنّا ولَیسَ بَمَیِّتٍ، ویَبلی مَن بَلِیَ مِنّا ولَیسَ بِبالٍ، فَلا تَقولوا بِما لا تَعرِفونَ ، فَإِنَّ أکثَرَ الحَقِّ فیما تُنکِرونَ ، وَاعذِروا مَن لا حُجَّةَ لَکُم عَلَیهِ وهُوَ أنَا . ألَم أعمَل فیکُم بِالثَّقَلِ الأَکبَرِ وأترُک فیکُمُ الثَّقَلَ الأَصغَرَ ؟! قَد رَکَزتُ فیکُم رایَةَ الإِیمانِ ، ووَقَفتُکُم عَلی حُدودِ الحَلالِ وَالحَرامِ ، وألبَستُکُمُ العافِیَةَ مِن عَدلی ، وفَرَشتُکُمُ المَعروفَ مِن قَولی وفِعلی ، وأرَیتُکُم کَرائِمَ الأَخلاقِ مِن نَفسی ، فَلا تَستَعمِلُوا الرَّأیَ فیما لا یُدرِکُ قَعرَهُ البَصَرُ ، ولا تَتَغَلغَلُ إلَیهِ الفِکَرُ

امام علی علیه السلام: در شرح ویژگیهای پرهیزگاران و صفات نابکاران و توجه دادن به منزلت اهل بیت پاک و گمان نادرست برخی مردم ـ : بندگان خدا، همانا یکی از محبوبترین بندگان خدا نزد او، بنده ای است که خداوند او را در برابر نفسش یاری رسانده است و از این رو، اندوه را جامه زیرین خود ساخته است و ترس [از خدا و معاد]را بالاپوش خویش. چراغ هدایت در دلش فروزان است وبرای روز مرگ خود، توشه ای فراهم ساخته است... او یکی از کان های دین او و کوههای زمین اوست، خود را با عدالت پیوند زده و آغاز عدالت او، دور ساختن هوای نفس خویش است، حقّ می گوید و بدان عمل می کند، هیچ کار نیکی نمی یابد، مگر این که قصد آن می کند و در هر چیزی سودی بیابد، آهنگ آن می نماید، عنان خویش را به کتاب خدا سپرده است و آن جلودار و پیشوای اوست، هر کجا باراندازد او نیز بار می اندازد و هرجا

منزل کند او نیز منزل کند.

دیگری بنده ای است که خود را دانشمند می نامد، در حالی که چنین نیست، بلکه مشتی نادانی و گمراهی از عده ای نادان و گمراه به چنگ آورده و دامهایی از فریب و سخن دروغین، بر سر راه مردم، گسترانیده است، کتاب خدا را بر حسب اندیشه های خود ، توجیه می کند و حقّ و حقیقت را به خواهشهای خویش متمایل می گرداند، مردم را از خطرها[ی قیامت ]آسوده خاطر می گرداند و گناهان بزرگ را کوچک جلوه می دهد؛ می گوید: به هنگام رو به رو شدن با شبهات درنگ می کنم، حال آن که در دام آنها گرفتار آمده است؛ می گوید: از بدعتها کناره می گیرم، در حالی که میان آنها غنوده است؛ چهره [او] چهره انسان است، اما دلش، دل حیوان، نه راه راست را می شناسد، تا آن را بپوید و نه بیراهه را، تا از آن باز دارد، این است آن مرده در میان زندگان.

پس، به کجامی روید؟! وبه کدام سو از حق منحرفتان می کند؟! علامتها، برپاست و نشانه ها، آشکار و مناره ها بر افراشته، پس این سرگردانی تا چند؟! چرا سرگشته اید، با آن که خاندان پیامبرتان در میان شماست؟! که زمامداران حقّ و حقیقت اند و نشانه های دین و زبانهای راستی؟! پس آنان را همچون قرآن، حرمت نهید و فرمان برید و از چشمه فیض ایشان، چونان اشتران تشنه ای که بر گرد آب فراهم می آیند، سیراب شوید.