کتابخانه بالقرآن

7087 حدیث از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفحه 979

صفحه 979

حدیث2022

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

: ولَقَد کانَ فی رَسولِ اللّه صلی الله علیه و آله کافٍ لَکَ فِی الاُسوَةِ ، ودَلیلٌ لَکَ عَلی ذَمِّ الدُّنیا وعَیبِها ، وکَثرَةِ مَخازیها ومَساویها ، إذ قُبِضَت عَنهُ أطرافُها ، ووُطِّئَت لِغَیرِهِ أکنافُها

امام علی علیه السلام ـ در یکی از خطبه هایش ـ : [زندگی] پیامبر خدا، خود ، برای تو الگویی بسنده است، و دلیلی برای تو بر نکوهیدگی و عیبناکی دنیا، و انبوهیِ ننگ ها و بدی های آن؛ چرا که دنیا از ایشان گرفته شد و برای دیگران فراهم گشت، از شیر [ مادر ] دنیا باز گرفته شد و از زرق و برق آن ، دور نگه داشته شد.

و اگر بخواهی، به عنوان دومین الگو ، از موسی کلیم اللّه ـ که درود و سلام خدا بر او باد ـ یاد می کنم که گفت : «پروردگارا! من به خیری که برایم فرو می فرستی ، نیازمندم» . به خدا سوگند ، او از خداوند ، جز نانی برای خوردن چیزی نخواست؛ چرا که [ پیوسته ] از رستنی های زمین می خورد ، به طوری که از شدّت لاغری و آب شدن گوشت بدنش، سبزی علف ها از زیر پوست شکمش نمایان بود.

و اگر بخواهی ، به عنوان سومین الگو ، از داوود ـ که درود و سلام خدا بر او باد ـ آن صاحب مزامیر و قاری اهل بهشت ، یاد می کنم که با دست خود ، از لیف خرما زنبیل می بافت و به یارانش می گفت: «کدام یک از شما این را برایم می فروشد؟» و از پول آنها نان جو می خرید و می خورد.

و اگر بخواهی ، از عیسی بن مریم علیه السلام برایت می گویم که سنگ را بالش خود می کرد و جامه درشت می پوشید، و خوراک خشک می خورد، و خورش وی گرسنگی بود، و چراغش در شب ، ماه، و پناهگاهش در زمستان ، شرق و غرب عالم، و میوه و سبزیجاتش ، علف هایی که زمین برای چارپایان می رویاند . نه همسری داشت که مایه گرفتاری او شود، نه فرزندی که غمش را بخورد، نه ثروتی که او را مشغول خود سازد ، و نه طمعی که موجب خواری او گردد . مَرکبش دو پای او بود و خدمتکارش ، دو دست او.

پس، به پیامبرت ـ که از همه پاک تر و وارسته تر است ـ تأسّی بجوی که در او الگویی است برای هر که در پی الگوست، و مایه شکیبایی برای هر که خواهان

شکیبایی [ در برابر از دست دادن دنیا ] است. محبوب ترینِ بندگان در نزد خداوند ، کسی است که به پیامبرش تأسّی بجوید و از او پیروی کند. او از دنیا چندان نخورْد که دهان را پر کند ، و بدان چندان ننگریست که [ حتّی [گوشه چشمی بدان افکند. پهلوهایش از همه لاغرتر و شکمش از همه تهی تر بود. دنیا به او پیشنهاد شد؛ امّا از پذیرفتنش سر باز زد و دانست که خدای سبحان چیزی (علاقه مندی به دنیا) را دشمن می دارد ، او هم آن را دشمن گرفت، و چیزی را خوار می دارد ، او هم آن را خوار داشت، و چیزی را خُرد می شمارد ، او هم آن را خُرد شمرد.

اگر در ما هیچ [عیبی] نبود ، جز همین که آنچه را خدا و پیامبر او دشمن داشته اند ، دوست داشته باشیم و آنچه را خدا و پیامبرش خُرد شمرده اند ، بزرگ شماریم ، همین خود برای مخالفت ما با خدا و سرپیچی از فرمانش کافی بود.