- دیباچه 1
- 2- لذت ترک گناه 15
- 1- پرهیز از نخستین گناه 15
- 3- پاکی نفس 16
- 4- گذشت هنگام قدرت 17
- 5- کنترل خشم 18
- 6- اصلاح نفس 19
- 7- پرورش روح 20
- 8- حساب کشی از نفس 21
- 9- زیاده روی در غریزه 22
- 10- بی پروایی در گناه 23
- 11- توبه 24
- 12- تقویت اراده 25
- 13- عاقبت اندیشی 26
- 14- میانه روی 27
- 16- پرهیز از ثروت طلبی 28
- 15- تبذیر 28
- 17- ساده زیستی 30
- 18- پرخوری 30
- 19- دل بستگی به دنیا 31
- 20- کار برای آخرت 32
- 21- پرهیز از حرام خواری 33
- 22- دوری از حرام 34
- 23- دعا 35
- 24- آمرزش 36
- 26- سحرخیزی 38
- 27- انس گرفتن با قرآن 39
- 28- آخرین نماز 41
- 29- پول داران فقیر 42
- 30- عیب بینی 43
- 31- شناسایی عیب ها 44
- 32- بردباری 45
- 33- طمأنینه در برابر مشکلات 46
- 35- عزت نفس 47
- 36- بی نیازی 48
- 37- (قناعت) کم خواهی 49
- 39- تداوم آموزش 51
- 40- پیروی از خداوند 52
- 41- دوری از خدا 53
- 42- سوء استفاده از دین 54
- 43- بهره وری از عمر 55
- 44- استفاده از فرصت 56
- 45- روی گردانی از دنیا 57
- 46- خداترسی 58
- 47- خوف و رجا 59
- 48- ترس از عذاب الهی 60
- 49- بیدارباش خدا 61
- 50- دوری از پستی ها 62
- 51- طمع ورزی 63
- 52- بی کاری 63
- 53- تنبلی 64
- 54- بهره مندی از اندیشه پاک 65
- 56- کنجکاوی 66
- 57- بی باکی 67
- 58- حیا 68
- 59- حیا نکردن از ندانستن 69
- 60- پرهیز از شتاب زدگی 70
- 61- پرسش گری 71
- 62- تفکر مطلوب 71
- 63- نیک سیرتی 73
- 64- ادای حقوق 74
- 65- ناتوانی 75
- 66- تکمیل کارها 76
- 67- بزرگ نمایی 77
- 68- نعمت شنوایی 78
- 69- سخن اندیشمندانه 79
- 1- مشورت نکردن با ناآگاهان 81
- 2- مشورت در کارها 82
- 3- پرهیز از فخرفروشی 83
- 4- خودستایی 84
- 5- خودبزرگ بینی 85
- 6- حفظ دوستان 86
- 7- افراط در دوستی 87
- 8- پرهیز از مجالس لهو و لعب 88
- 9- دوستان باوفا 89
- 10- هم نشینی با بدان 90
- 11- دوستی های دروغین 91
- 13- نیکوکاری 93
- 14- خدمت بلاعوض 94
- 15- پیش قدمی در کمک به نیازمندان 95
- 17- نیکی با دست خویش 96
- 18- اطعام کامل 97
- 19- دست گیری از نیازمندان واقعی 98
- 20- گره گشایی 99
- 21- نیکی به بدکاران 100
- 22- شتاب در نیکوکاری 101
- 24- یک رنگی 102
- 23- مردمی بودن 102
- 26- انصاف با دیگران 104
- 25- جلب اعتماد مردم 104
- 27- امید به مردم 105
- 28- غشّ در معامله 106
- 29- چاپلوسی 107
- 30- شهادت دروغ 108
- 33- شایستگی در کار 111
- 34- حق مداری 112
- 35- پایداری در احقاق حق 113
- 36- پیروی از سخن حق 114
- 37- ادب ورزی 115
- 39- امانت داری 116
- 38- خوش قولی 116
- 40- راست گویی 118
- 41- همسایه داری 119
- 42- بخل ورزی 120
- 43- پرهیز از شتاب زدگی در قضاوت 121
- 44- هدایت بدکاران 122
- 45- خویشتن داری از گناه 123
- 46- جایگاه دانش اندوزی 124
- 48- پرهیز از شهرت طلبی 125
- 47- تکیه بر ایمان 125
- 49- سخاوتمندی 126
- 50- خلق نیکو 127
- 51- زیاده روی در توبیخ 128
- 53- انفاق 129
- 52- عفت کلام 129
- 54- پرهیز از سخنان بی اساس 130
- 55- اعتماد نکردن به دشمنان 131
- 56- عفو، بی بازگشت 132
- 57- نصیحت گریزی از دشمنان 132
- 58- سکوت 133
- 60- نصیحت پذیری 134
- 59- مسئولیت پذیری 134
- 61- پرهیز از پرسش مغرضانه 135
- 62- احترام به بزرگ سالان 136
- 63- خویشتن داری 137
- 64- دوری از فریب کاران 138
- 65- پرهیز از شوخی بی جا 139
- 66- دوری از تهمت 140
- 67- عهد و پیمان 141
- 68- زیاده گویی 142
- 69- احترام به پدر و مادر 143
- 70- خوش حالی از شکست دیگران 144
- 72- شرم بی جا 146
- 74- شرکت در نشست های علمی 147
- 73- آرزوی مرگ دیگران 147
- 75- نشر دانش 148
- 76- تعلیم و تعلم 149
- 78- بخشش در تنگ دستی 150
- 79- نصیحت پنهانی 151
- 80- بازگو نکردن همه دانسته ها 152
- 81- پرهیز از سوگند بسیار 153
- 82- بالاترین عیب 154
- 83- تکیه نکردن به بدکاران 155
- 84- پرهیز از کینه جویی 156
- 85- عدالت خواهی 157
- 86- ضمانت 158
- 87- شتاب نکردن در پاسخ گویی 159
- 88- چاه کندن برای دیگران 160
- 89- پرهیز از مخالفت ناآگاهانه 160
- 91- خطاب مؤدبانه 163
- 92- تغافل 164
- 93- چشم ندوختن به فرومایگان 165
- 94- دشمنی با مردم 166
- 97- آثار بدهکاری 169
- 96- دروغ بستن به بزرگان 169
- 98- تذکر دوستانه 170
- 100- دوراندیشی 172
- 99- پندآموزی 172
- 101- اثر هم نشینی 173
- 102- حفظ آبرو 174
- 103- پندپذیری 175
دیباچه
محمد صلی الله علیه و آله، تربیت شده خداوند و علی علیه السلام، تربیت شده پیامبر است و در حقیقت، از همان چشمه زلال الهی بهره مند شده است.
علی علیه السلام، شاگرد مکتب چنین رسولی است که درس اخلاص از استاد خود آموخته و سراسر زندگی وی با اخلاص درآمیخته و زمزمه لبانش و تپش قلبش و همه اعضا و جوارحش مترنم به یاد حق و اخلاص عمل برای اوست و همچون جدش ابراهیم چنین می گوید:
إِنَّ صَلاتی وَ نُسُکی وَ مَحْیایَ وَ مَماتی لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ.
به همین دلیل، اخلاص او شهره آفاق و زبانزد خاص و عام و شیعه و سنّی است. مولوی جلال الدین محمد بلخی پس از بیان داستان جنگ و هم آوردی آن حضرت با عمروبن عبدود در جنگ خندق و پس از جسارت عبدود، به علی علیه السلام که سبب شد علی علیه السلام دست از جنگ بکشد و قدم زند، از علت صبر علی علیه السلام در بریدن سر عبدود چنین می گوید: