نشاط و شادی صفحه 83

لَیْسَ مِنَ الاَدَبِ اِظهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ المَحزونِ؛(1) شادمانی کردن در حضور شخص اندوهگین، از ادب دور است.

یعنی نباید جلو کسی که مصیبت زده و داغدیده است، شادی کرد. این بی ادبی است. اهل دنیا گرفتار پول و مقام اند و غم دنیا را می خورند و اهل ایمان هم گرفتار غفلت و گناه هستند و غمگین اند. باید یک مقدار از این فضا بیرون آمد و در وادی شادمانی قدم گذارد و شاکر نعمت های خدا بود. همیشه نباید نواقص و کمبودها را دید.

اهل دنیا ماتم زده بودند و امامان ما قلبشان به خدا متصل است و اولیای الهی اند و خوف و اندوهی در آنان راه ندارند و در نهایت سرور و شادی هستند. اما برای این که شادی های خودشان را ظاهر کنند، در اینجا ظرفیت نیست. امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

اِنّی لَمِنْ قَوْمٍ ... قُلُوبُهُمْ فِی الجَنانِ وَ اَجْسادُهُمْ فِی الْعَمَلِ؛(2) من از آن قومی هستم که قلب هایشان در بهشت است و بدن هاشان در کار و کوشش.

سرور ملاقات

چرا اصحاب امام حسین علیه السلام شب عاشورا با یکدیگر مزاح و شوخی می کردند! مگر شب عاشورا شب شوخی و خنده است؟!

کسی که از دنیا کنده شده و غم و غصه ای ندارد، شاد شاد است. فرمود: فاصلۀ ما و بهشت یک نیزه و شمشیر است. در همین جبهه های دفاع مقدس