جستجوی حقیقت صفحه 153

مرحوم شیخ طوسی در کتاب خلاف گوید: اختلاف علمای اهل­سنّت در فقه به خاطر اختلاف ائمه مذاهب اربعه می­باشد، و لکن اختلاف علمای شیعه به واسطه اختلاف نصوص از ائمه اهل­البیت(علیهم­السلام) است

مؤلّف گوید: چه قدر فرق است بین سخنان ائمه اهل­البیت(علیهم­السلام) و سخنان ائمه مذاهب اربعه اهل­سنّت؟! آری فقیه شیعی در استنباط خود می­گوید: امام باقر و یا امام صادق(علیهماالسلام) چنین می­فرماید و لکن فقیه سنّی می­گوید: ابوحنیفه و یا مالک بن انس و یا احمد بن حنبل و یا محمد بن ادریس چنین گفته است، و چون باب اجتهاد را مسدود می­داند، حق ندارد فتوایی بر خلاف یکی از ائمه مذاهب اربعه بدهد، در حالی که ائمه مذاهب یاد شده همان­گونه که گذشت، اکثرآً مستند فتاوای خود را، قیاس و استحسان و رأی شخصی خود قرار داده­اند!!

و در تفسیر آیات قرآن نیز مفسرین آنان در اثر جدائی از ائمه اهل­البیت(علیهم­السلام) همان­گونه که گذشت به ظواهر آیات تمسّک می­کنند و قرآن را با رأی خود تفسیر می­نمایند، برای مثال در تفسیر آیه «الرَّحْمنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی»(1) «یعنی خدای رحمان بر تخت فرمانروایی عالم استیلا دارد و امور جهان هستی را تدبیر می کند و سامان می دهد.» می­گویند: خداوند در بالای عرش بر روی یک کرسی و صندلی بزرگی نشسته است، و در تفسیر آیه «أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ»(2) «یعنی اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و پیشوایان معصوم خود را » می ­گویند: «هرحاکم وصاحب قدرتی گر چه ظالم و جائر باشد اطاعت از او واجب است ولو مانند یزید بن معاویه قاتل فرزندان پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) باشد» و این نتیجه جدائی آنان از اهل­البیت(علیهم­السلام) است.

آیا نسبت­هایی که اهل سنّت به شیعیان می­­دهند صحیح است؟

1-آنان می­گویند: شما اهل بدعت هستید چنانکه گفتن «أشهد أنّ علیّاً ولیّ الله» در اذان و اقامه نماز، بدعت است» و...

در پاسخ این گوینده باید گفت : اوّلاً اکثر فقهای ما این جمله را جزء اذان نمی­دانند .

و ثانیاً خداوند در آیه 55 مائده شهادت به ولایت امیرالمؤمنین(علیه السلام) داده و فرموده است: «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاهَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاهَ وَ هُمْ راکِعُونَ» «یعنی سرپرست و ولیّ شما، تنها خدا و پیامبر او و کسانی هستند که ایمان آورده اند و نماز را بر پا می دارند، و در حال رکوع، زکات می دهند.» و روایات در صحاح اهل­سنّت تصریح دارد که مقصود از آیه فوق علی بن ابیطالب (علیه السلام) است که در حال رکوع نماز خود، انگشتر خویش را به سائل عطا نمود چنان که طبری و بیضاوی در تفسیر خود(3) (4) و

1- [طه/5]
2- [نساء/59]
3- (تفسیر طبری، ج6 ص186)
4- (تفسیر بیضاوی، ج1 ص345)