کتابخانه بالقرآن

17330 حدیث از چهارده معصوم علیهم‌السلام صفحه 2298

صفحه 2298

صحیفة الرضا7، ص 87، ح 15.

حدیث4521

رسول خدا صلی الله علیه و آله :

ذَ نْبٌ لایُغْفَرُ وَ ذَ نْبٌ لایُتْرَکُ وَ ذَ نْبٌ یُغْفَرُ، فَاَمَّا الَّذی لایُغْفَرُ فَالشِّرْکُ بِاللّه ِ وَ اَمَّا الَّذی یُغْفَرُ فَذَنْبُ الْعَبْدِ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّه ِ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ وَ اَمَّا الَّذی لایُتْرَکُ فَظُلْمُ الْعِبادِ بَعْضُهُم بَعْضا؛

گناهی هست که بخشیدنی نیست و گناهی هست که از آن نگذرند و گناهی هست که قابل بخشش است. آنچه بخشیدنی نیست، شرک به خداست و آنچه قابل بخشش است، گناه بنده میان خود و خدای ـ عزّ و جلّ ـ است و آنچه از آن نگذرند، ظلم کردن بندگان به یکدیگر است.

نهج الفصاحه، ح 1624.

حدیث4522

رسول خدا صلی الله علیه و آله :

قالَ اِبْلیسُ: وَ عِزَّتِکَ لااَبْرَحُ اُغْوی عِبادَکَ ما دامَتْ اَرْواحُهُم فی اَجْسادِهِم. فَقال: وَ عِزَّتی وَ جَلالی، لااَزالُ اَغْفِرْ لَهُم مَا اسْتَغْفَرونی؛

ابلیس [به خدا] گفت: به عزّتت سوگند! تا بندگانت جان در بدن دارند، گمراهشان می کنم. خدا در پاسخ فرمود: به عزّت و جلالم سوگند! تا هر زمان از من آمرزش بطلبند، آنان را می آمرزم.