کتابخانه بالقرآن

17330 حدیث از چهارده معصوم علیهم‌السلام صفحه 3548

صفحه 3548

با خِرَدهای خویش به پایان دنیا نگریستند نه به آغاز آن، و به باطن دنیا نگریستند نه به ظاهر آن، و در تلخی فرجام آن اندیشیدند و در نتیجه، شیرینیِ اکنون آن ، تکانشان نداد . صبر را به جان خریدند، و دنیا را چون مردار دانستند که خوردن از آن ، جز در حال اضطرار، حرام است ، و از آن به اندازه ای که رفع گرسنگی کنند و زنده بمانند ، خوردند، و دنیا را به منزله لاشه ای گرفتند که بوی تعفّنش همه جا را گرفته است ، به طوری که هر کس از کنارش می گذرد ، بینی اش را می گیرد. از این لاشه گندیده ، به کمترین قوّت ، بسنده می کنند و هرگز سیر نمی خورند، و از کسی که از آن سیر می خورد و بدان چونان نصیبی رضایت می دهد ، تعجّب می کنند.

الصِّفاقُ : الجلد الذی علیه الشَّعَر (الصحاح : ج 4 ص 1508 «صفق») .

حدیث2022

امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

: ولَقَد کانَ فی رَسولِ اللّه صلی الله علیه و آله کافٍ لَکَ فِی الاُسوَةِ ، ودَلیلٌ لَکَ عَلی ذَمِّ الدُّنیا وعَیبِها ، وکَثرَةِ مَخازیها ومَساویها ، إذ قُبِضَت عَنهُ أطرافُها ، ووُطِّئَت لِغَیرِهِ أکنافُها

امام علی علیه السلام ـ در یکی از خطبه هایش ـ : [زندگی] پیامبر خدا، خود ، برای تو الگویی بسنده است، و دلیلی برای تو بر نکوهیدگی و عیبناکی دنیا، و انبوهیِ ننگ ها و بدی های آن؛ چرا که دنیا از ایشان گرفته شد و برای دیگران فراهم گشت، از شیر [ مادر ] دنیا باز گرفته شد و از زرق و برق آن ، دور نگه داشته شد.

و اگر بخواهی، به عنوان دومین الگو ، از موسی کلیم اللّه ـ که درود و سلام خدا بر او باد ـ یاد می کنم که گفت : «پروردگارا! من به خیری که برایم فرو می فرستی ، نیازمندم» . به خدا سوگند ، او از خداوند ، جز نانی برای خوردن چیزی نخواست؛ چرا که [ پیوسته ] از رستنی های زمین می خورد ، به طوری که از شدّت لاغری و آب شدن گوشت بدنش، سبزی علف ها از زیر پوست شکمش نمایان بود.

و اگر بخواهی ، به عنوان سومین الگو ، از داوود ـ که درود و سلام خدا بر او باد ـ آن صاحب مزامیر و قاری اهل بهشت ، یاد می کنم که با دست خود ، از لیف خرما زنبیل می بافت و به یارانش می گفت: «کدام یک از شما این را برایم می فروشد؟» و از پول آنها نان جو می خرید و می خورد.

و اگر بخواهی ، از عیسی بن مریم علیه السلام برایت می گویم که سنگ را بالش خود می کرد و جامه درشت می پوشید، و خوراک خشک می خورد، و خورش وی گرسنگی بود، و چراغش در شب ، ماه، و پناهگاهش در زمستان ، شرق و غرب عالم، و میوه و سبزیجاتش ، علف هایی که زمین برای چارپایان می رویاند . نه همسری داشت که مایه گرفتاری او شود، نه فرزندی که غمش را بخورد، نه ثروتی که او را مشغول خود سازد ، و نه طمعی که موجب خواری او گردد . مَرکبش دو پای او بود و خدمتکارش ، دو دست او.

پس، به پیامبرت ـ که از همه پاک تر و وارسته تر است ـ تأسّی بجوی که در او الگویی است برای هر که در پی الگوست، و مایه شکیبایی برای هر که خواهان