زیبایی های اخلاق صفحه 196

المَمدوحَ عِند اللّٰهِ (عَزّ وَ جلّ) لَا یصیرُ مَذموماً بِذمِّهِم وَ کَذلِکَ المذمومُ،فَلَا تَفرَحْ بِمدحِ أحدٍ؛فَإنّه لَا یزیدُ فِی منزِلَتِک عِندَ اللّٰهِ (عَزّ وَ جلّ) وَ لا یُغنیکَ عَن المَحکومِ لَک وَ المَقدورِ عَلَیک (1).

هیچ بنده ای به مقام اخلاص،نسبت به بندگی خدای (عزّ و جلّ) نایل نمی شود مگر این که مدح و ستایش و مذمّت و سرزنش نزد او یکسان گردد، زیرا انسانی که نزد خدا مورد ستایش است با مذمت مردم مذموم نمی شود و کسی که نزد خدا مذموم است با مدح مردم ممدوح نمی گردد،هرگز به مدح مردم شادمان مشو،زیرا مقام و منزلتت را نزد خدا نمی افزاید و آن حکم و مقدری را که درباره ی تو لازم شده از تو برطرف نمی کند.

مخلصین آن چهره های برجسته ای هستند که با معرفت کامل راه زندگی را طی می کند و با مقید کردن هوا و شهوت به قیود الهی و ملکوتی عمر خود را با عمل کردن به دستورات و فرمان های حق می گذرانند و دیگران را هم با نفس پاک و دم الهی خود به حقایق دعوت می کنند.

از پیام سلیمان به ملکه ی سبا استفاده می شود که آن حضرت بر اساس اخلاص و مقام نبوت خود،به ملکه ی سبا اعلام می کند که هم اکنون برخیز و بیا، من پیامبرم و کاری جز عمل به فرمان های حق و سر نهادن به پیشگاه ربّ و دعوت به سوی خدا ندارم،من عامل مقیّد کردن هوا و شهوت به قیود الهیه ام نه شهوت پرست.اگر شهوتی دارم بر آن چیره ام نه این که اسیر شهوت زیبارویان باشم،ریشه ی وجودی ام مانند ابراهیم خلیل و دیگر پیامبران بت شکنی است.

اگر روزی گذر ما به بتکده افتد،نه تنها به بت سجده نمی کنیم بلکه بت در آن معبد پیش پای ما به سجده می افتد.