فرهنگ اخلاق صفحه 195

1- 296. محبّت، کشش درونی و تمایل شدیدی است که بین دو طرف حاصل می گردد، و عشق، نهایت دوستی و اوج علاقه بین محبّ و محبوب است.

محبّت در قرآن

خدای متعال در قرآن محبّت را از جنبه های مختلف مورد عنایت خاص قرار داده، مهر و محبّت ذات اقدس خویش را نسبت به نیکوکاران، تقوا پیشگان، توبه کنندگان و... و علاقه و دوستی عمیق مؤمنان به ساحت کبریایی اش را کراراً مطرح، و آیات متعدّدی را که متضمّن شرایط دوستی و در بردارنده محبّت مؤمنان نسبت به یکدیگر است به این موضوع اختصاص داده است.

« قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ... ».(1)

«بگو اگر خدا را دوست می دارید، از من پیروی کنید تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشاید.».

« ... وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ».(2)

«نیکی کنید که خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.».

« بَلی مَنْ أَوْفی بِعَهْدِهِ وَ اتَّقی فَإِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقِینَ ».(3)

«آری، کسی که به پیمان خود وفا کند و پرهیزکاری پیشه سازد (بداند که) خداوند پرهیزکاران را دوست دارد.».

« ... إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ ».(4)

«خداوند توبه کنندگان را دوست دارد و پاکان را (نیز) دوست