فرهنگ اخلاق صفحه 307

1- 460. کافی، ج 2، ص 45، ح 5

2- 461. بحار الأنوار، ج 78، ص 115

3- 462. ینابیع الحکمه، ج 4، ص 355، ب 148

10 - حزن

سالک إلی اللَّه جز به حق نمی اندیشد، پیوسته در جستجوی نور یقین، مدام خواهان وصال محبوب، و همّتش نیل به شهود است. اندوه هجران قلبش را ذوب، و امواج شوق وجودش را بی قرار ساخته ؛ آتش عشق درونش را می سوزاند و همواره از فراق دوست محزون است و تا به مطلوب خویش نایل نگردد، با آرام و قرار بیگانه است.

در باره وجود پُر سرور رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله روایت است که آن بزرگوار مدام در اندیشه و پیوسته محزون بودند.(1)

آن جناب در این باره می فرمایند:

«هرگاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، رشته ای از حزن در دلش می افکند، زیرا خدا هر قلب محزونی را دوست دارد.».(2)

از آن حضرت پرسیدند: خداوند کجاست؟! فرمودند:

«نزد قلب های شکسته!».(3)

و به ابوذر - رضوان اللَّه علیه - می فرمایند:

«ما عُبِدَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلی مِثْلِ طُولِ الْحُزْنِ...».(4)

«خدای بزرگ به هیچ طریقی همچون تداوم بخشیدن به حزنْ عبادت نشده است».

امیر مؤمنان و پیشوای پرهیزکاران علیه السلام در وصف تقوا پیشگان فرموده اند: