فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام حرف (آ) صفحه 168

ص:170

«چرا قرآن می گوید «الا بذکرالله تطمئن القلوب»؟ بدانید که «بذکرالله» که مقدم شده، علامت انحصار است. با یک چیز قلب بشر آرام می گیرد و از اضطراب و دلهره نجات پیدا می کند و آن، یاد خدا و انس با خداست. قرآن می گوید اگر بشر خیال کند که با رسیدن به ثروت و رفاه، به مقام «آسایش» می رسد و از اضطراب و ناراحتی و شکایت بیرون می آید، اشتباه کرده است.

قرآن نمی گوید نباید دنبال این ها رفت، بلکه می گوید این ها را باید تحصیل کرد، ولی اگر خیال کنید این ها به بشر آسایش و آرامش می دهند، اشتباه می کنید. منحصراً با یاد خداست که دل ها آرامش پیدا می کند.

شخصی می گفت: در یکی از موزه های خارجی که مشغول تماشا بودم مجسمه زن جوان بسیار زیبایی را دیدم که در یک تختخواب خوابیده است و جوان بسیار زیبایی که یک پایش روی تخت و پای دیگرش روی زمین بود و رویش را برگردانده بود مثل کسی که دارد فرار می کند. می گفت : وقتی من این را دیدم، معنایش را نفهمیدم که پیکرتراش از تراشیدن این دو پیکر، پیکرهای زن و مرد جوان، آن هم نه در حال معاشقه، بلکه در حال گریز مرد جوان از زن چه مقصودی داشته است.

از افرادی که وارد بودند، توضیح خواستم. گفتند این تجسم فکر افلاطون است که می گوید انسان هر معشوقی که دارد، ابتدا با یک جذبه و عشق و ولع فراوان به سوی او می رود، ولی همین که به وصال رسید، عشق در آن جا دفن می شود. وصال، مدفن عشق است و آغاز دل زدگی و تنفر و فرار... .

... محی الدین عربی می گوید: «ما أَحَبَّ أَحَدٌ غَیْرَ خالِقِهِ وَ لکِنَّهُ تَعالی اِحْتَجَبَ تَحْتَ اسْمِ زَیْنَبَ وَ سُعادَ و هِنْدَ و غَیْرِ ذلک...»؛ یعنی احدی غیر از خدای خودش را دوست نداشته