فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام حرف (آ) صفحه 45

ص:47

زودی خواهند دانست.

آیا زمین را گهواره ای نگردانیدیم و کوه ها را [چون] میخ هایی [نگذاشتیم]؟ و شما را جفت آفریدیم. و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم. و شب را [برای شما] پوشش قرار دادیم و روز را [برای] معاش [شما ]نهادیم.

و بر فراز شما، هفت [آسمان] استوار بنا کردیم و چراغی فروزان گذاردیم. از ابرهای متراکم، آبی ریزان فرود آوردیم تا بدان دانه و گیاه و باغ های درهم پیچیده و انبوه برویانیم.

همانا وعده گاه [ما با شما]، روز داوری است؛ روزی که در «صور» دمیده شود و گروه گروه بیایید و آسمان، گشوده و درهایی (پدیدار) شود و کوه ها را روان کنند و [چون] سرابی گرداند. [آری،] جهنّم [از دیرباز] کمین گاهی بوده [که] برای سرکشان بازگشت گاه است. روزگاری دراز در آن درنگ کنند. در آن جا نه خنکی چشند و نه شربتی جز آب جوشان و چرکابه ای؛ کیفری مناسب [با جرم شان]. آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند و آیات ما را سخت تکذیب می کردند؛ حال آن که هر چیزی را بر شمرده [و به صورت ]کتابی درآورده ایم.

پس بچشید که جز عذاب، هرگز [چیزی] بر شما نمی افزاییم. همانا پرهیزگاران را رستگاری است: باغچه ها و تاکستان ها و دخترانی هم سال، با سینه های برجسته و پیاله های لبالب. در آن جا نه بیهوده ای شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند]. [این است] پاداشی از پروردگار تو و عطایی از روی حساب؛ پروردگار آسمان ها و زمین و آن چه میان آن دو است؛ بخشایشگری که کس را یارای خطاب با او نیست.

روزی که «روح» و فرشتگان به صف می ایستند و [مردم] سخن نگویند، مگر کسی که [خدای] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید. آن [روز ]روز حق است. پس هر که خواهد، راه بازگشتی به سوی پروردگار خود بجوید.

ما شما را از عذابی نزدیک هشدار دادیم: روزی که آدمی آن چه را با دست خویش پیش فرستاده است، بنگرد و کافر گوید: «کاش من خاک بودم».