اخلاق زیست محیطی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله صفحه 121

ص:123

پس چون مرگ را بر او (سلیمان) مقدر داشتیم، جز جنبنده ای خاکی (موریانه) که عصای او را [به تدریج] می خورد، [آدمیان را] از مرگ او آگاه نگردانید. پس چون [سلیمان ]فرو افتاد، برای جنّیان روشن گردید که اگر از غیب آگاهی داشتند، در آن عذاب خفت آور [باقی ]نمی ماندند.

در اینجا قرآن کریم با ایجاز بلیغی قصه «موریانه» را نقل می کند؛ یعنی همان حشره ای که از «چوب» روزی می خورد و برای طایفه جن، مرگ حضرت سلیمان را کشف کرد.

این حشره نازک بدن و سست اندام، همان است که از مرگ سلیمان نبی خبر داد؛ پیامبری که بر جن و انس حکم پادشاهی می راند و سایه اقتدارش تا سالیان دراز بر سرشان مستدام بود. حتی جنیان _ این موجودات قدرتمند که بر خوارق عادات و کارهای عجیب توانا هستند _ از او می ترسیدند. سلیمان پس از مرگ نیز همچنان تکیه داده بر عصا ایستاد و کسی از گروه جنیان به مرگش پی نبرد؛ چه آنکه کسی جسارت نزدیک شدن به وی را نداشت تا حقیقت را دریابد.

جن و انسان _ با همه عظمتش _ از مرگ سلیمان علیه السلام آگاه نشد، تا آنکه «دابّهُ الْأَرْض» این راز را کشف کرد و اگر جن و انس را یارای دست رسی به غیب بود، حتماً از مرگ سلیمان باخبر می شدند و از سیطره حکم و حکومتش رهایی می یافتند. ازاین رو، پس از مرگ وی نیز مدت ها در عذاب خوارکننده خویش ماندند.

این حشره به ظاهر ساده که همیشه در تاریکی زندگی می کند و از ترس خشک شدن و نابودی در معرض تابش خورشید قرار نمی گیرد، بی هیچ ترس