چهل گوهر نکویی صفحه 118

ص:132

( ای بنده خدای، در گفتن عیب کسی که گناهی کرده است، شتاب مکن؛ چراکه امید می رود که آن گناه را بر او ببخشند و به گناه خویش ایمن مباش؛ چه بود که تو را به آن عذاب کنند.(1)

امام صادق علیه السلام :

( دورترین بنده از درگاه خداوند کسی است که در حال دوستی و برادری دیگری، لغزش های وی را به خاطر بسپارد تا روزی او را برای آن لغزش ها سرزنش کند.(2)

کسی که عیب مؤمنی را که از آشکار شدن آن می ترسد، بپوشاند، خداوند هفتاد عیب او را که از آشکار شدن آنها بیمناک است، در دنیا و آخرت پنهان می سازد.(3)

قند پارسی:

قند پارسی:

( مردمان را عیب نهان پیدا مکن که مر ایشان را رسوا کنی و خود را بی اعتماد.

گلستان سعدی

( الا ای هنرمند پاکیزه خوی

هنرمند نشنیده ام عیب جوی

بوستان سعدی

( حق جل و علا می بیند و می پوشد و همسایه نمی بیند و می خروشد.

گلستان سعدی

( کو کرم، کو سترپوشی، کوحیا

صد هزاران عیب پوشند انبیا

مثنوی معنوی

( چون ببینی ز آشنا، عیبی

گر به بیگانگان نگویی، به

ز آنکه در کیش آخراندیشان

عیب پوشی ز عیب جویی به

1- نهج البلاغه، ص 137.
2- آداب معاشرت، ص 197.
3- پاداش نیکی ها، ص 350.