چهل گوهر نکویی صفحه 149

ص:163

( امام حسن علیه السلام نقل کرده است که شب جمعه ای، مادرم فاطمه را در محرابش دیدم که پیوسته رکوع و سجود می کرد تا سپیده صبح دمید. شنیدم که برای مردان و زنان مؤمن دعا می کند و از آنان نام می برد و برای آنان بسیار دعا می کند، ولی برای خودش دعا نمی کند. گفتم: مادر! چرا همان گونه که برای دیگران دعا می کنی، برای خودت دعا نمی کنی؟ فرمود: پسرم! نخست، همسایه و سپس خانه.(1)

امام موسی کاظم علیه السلام

( خوش رفتاری با همسایه تنها خودداری از آزار او نیست، بلکه تحمل آزار او نیز هست.(2)

قند پارسی

قند پارسی

( در عقد بیع سرایی مردّد بودم. جهودی گفت: من از کدخدایان این محلتم. وصف این خانه، چنان که هست از من پرس. بخر که هیچ عیبی ندارد. گفتم به جز آنکه تو همسایه ای.

( خانه ای که چون تو همسایه است

ده درم سیم کم عیار ارزد

لیکن امیدوار باید بود

که پس از مرگ تو هزار ارزد

گلستان سعدی

( چو بد ناپسند آیدت، خود مکن

پس آن گه به همسایه گو، بد مکن

بوستان سعدی

( از عدالت نبود دور گرش پرسد حال

پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

حافظ شیرازی

( من اینجا زار می سوزم به تاریکی و تنهایی