اخلاق حسینی صفحه 1

به نام خداوند بخشاینده مهربان

سپاس از آنِ خداوندی است که انسان را آفرید و برترینِ موجودات قرارش داد. عجایب قدرت پیروزش را در او آشکار کرد، شگفتیهای عظمت خیره کننده اش را در او بروز داد، سرشت وی را از تاریکی و روشنایی عجین ساخت، انگیزه های نیکی و بدی را در او درهم آمیخت، خمیرمایه وجودش را از مایه های ناهمگون، سرشت و نیروها و اوصاف ناسازگار را در او گرد آورد و آنگاه از او خواست که با ارزیابی و اصلاح این نیروها به تهذیب آنها بپردازد و پس از هموار کردن راه، وی را به اصلاح آنها تشویق کرد. درود بر پیامبر ما که جوامع الکلم به او داده شد و برای تکمیل خویها و شیوه های نیکو برانگیخته گردید. درود بر خاندان او که چراغ تاریکیها و کلید درهای سعادت و کرم هستند. درود و سلام بر او و آنان باد.

تردیدی نیست که هدف از وضع قوانین و ادیان و فرستادن پیامبران، بیرون آوردن انسانها از چراگاههای چهارپایان و شیاطین و رساندن آنان به بهشت برین است و این هدف در صورتی تحقق می یابد که انسان خود را از خویهای نکوهیده و پست، رها و به اوصاف و فضایل نیکو آراسته سازد.

تردیدی وجود ندارد که تزکیه به شناخت صفات اخلاقی نابودکننده و رهاننده و آگاهی از عوامل و راههای درمان این صفات بستگی دارد(1).