آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 84

1- محاسن برقی، ص 293.

2- قرب الاسناد، ص 33.

3- نهج البلاغه، قسمت دوم، ص 205.

4- مصادقهًْ الاخوان، ص 24.

5- مصادقهًْ الاخوان، ص 24.

6- مصادقهًْ الاخوان، ص 24.

86 - استحباب صبر کردن بر اذیّت همسایه و دیگران

1- عمرو بن عِکْرِمَهًْ گوید: به خدمت امام صادق رسیدم و عرض کردم همسایه ای دارم که مرا اذیّت می کند. امام فرمود: با او مهربان باش. گفتم: خدا به او رحم نکند. آن حضرت صورتش را از من برگرداند. من نخواستم با آن وضع از امام جدا شوم، لذا توضیح دادم که وی به صورت های مختلف مرا اذیّت می کند. فرمود: گمان می کنی اگر آشکارا با او دشمنی کنی می توانی از او انتقام بگیری؟ گفتم او را به اطاعت خود وا می دارم. فرمود: این همسایه تو از اشخاصی است که نسبت به کسانی که خدا به آن ها چیزی بخشیده حسد می ورزد، پس هرگاه نعمتی برای کسی دید اگر اهل و عیالی داشته باشد آن ها را اذیّت می کند و اگل اهل و عیالی ندارد به خدمتگزارش اعتراض می نماید

و اگر خدمتگزار نداشته باشد شب ها را به بیداری و روزها را به جوش و خروش به سر می برد(1).

2- عبد صالح (امام موسی کاظم) فرمود: خوش رفتاری با همسایه، تنها خودداری از اذیّت او نیست، بلکه تحمّل اذیّت و آزار اوست(2).

3- امام صادق فرمود: مؤمن از یکی از سه چیز خلاصی ندارد و گاهی هر سه در او جمع می شود؛ یا بعضی از افراد خانه در را به رویش می بندند و بدین وسیله او را اذیّت می کنند، یا همسایه او را اذیّت می کند، یا کسی در راه بر آوردن نیازمندی هایش به او آزار می رساند؛ و اگر مؤمن بر قلّه کوهی باشد خدای عزّوجلّ شیطانی را می فرستد تا او را اذیّت کند و در عین حال او را با ایمانش مأنوس می کند که از هیچ کس وحشت نداشته باشد(3).