الاربعین الحسینیه صفحه 19

روی الشیخ الثقه «ابن قولویه» فی کتاب «کامل الزیاره» عن أبی بصیر، قال: کنت عند أبی عبدالله (ع) أحدثه، فدخل علیه ابنه، فقال: مرحبا و ضمه الیه و قبله و قال: حفر الله من حقرکم، و انتقم ممن و ترکم، و خذل من خذلکم، و لعن الله من قتلکم، و کان الله لکم ولیا و حافظا و ناصرا، فقد طال بکاء النساء و بکاء الأنبیاء و الصدیقین و الشهداء و ملائکه السماء، ثم بکی و قال: یا أبابصیر، اذا نظرت الی ولد الحسین أتانی بما لا أملک بما أوتی الی أبیهم و الیهم. یا أبابصیر، ان فاطمه لتبکیه و تشهق، فتزفر جهنم زفره لولا أن الخزنه یمسمعون بکائها و قد استعدوا لذالک مخافه أن یخرج منها عنق أو یشرد دخانها فتحرق أهل الأرض فیکبحونها مادامت باکیه و یزجرونها و یوثقون من ابوابها مخافه علی أهل الارض، فلا تسکن حتی یسکن صوت فاطمه، و ان البحار تکاد أن تنفتق فیدخل بعضها علی بعض مخافه عیل الدنیا و من فیها و من علی الأرض فلا یزال الملائکه مشفقین، یبکون لبکائها و یدعون الله و یتضرعون الیه، و یتضرع أهل العرض و من حوله، و ترتفع أصوات الملائکه بالتقدیس لله سبحانه مخافه علی أهل الارض، و لو أن صوتا من اصواتهم یصل الی الارض لصعمق أهل الأرض و تقلعت الجبال و زلزلت الارض بأهلها، قلت: جعلت فداک أن هذا الأمر عظیم! قال: غیره أعظم منه مالم تسمعه! ثم قال: یا أبابصیر، أتحب أن تکون ممن یسعد فاطمه؟ فبکیت حین قالها... (1) الخبر، و نعم ما قیل:در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

سر لطیف

گریستن تمام موجودات بر سید مظلومین، مستفیض در اخبار است؛ و بر مردم هشیار آشکار است که مکالمه ی اولیا به اندازه ی عقول مخاطبین است و غالبا از باب استعمال الفاظ در معانی کلیه است. و در خبری امام صادق (ع) می فرماید: مباش از کسانی که لفظی را بشنود و بر یک معنی خاص حمل کند. و اکثر تأویلات که در احادیث امامیه وارد است مبنی بر این قاعده است. و بعد از آگاهی بر آن قاعده، بسیاری از الفاظ فرقه ی حقه ی امامیه از غرابت (2) و تنافی (3) خارج شود؛ مثل این است که الفاظ صراط و میزان و مرصاد و اعراف، هر یک در معانی متعدده استعمال شده، شخص جاهل که غافل از این قاعده باشد، گمان کند این تأویلات مجاز یا

1- 35. کامل الزیارات، ص 83 - 82، طبع المطبعه المر تصویه، النجف الاشرف، 1356 ه ق.
2- 36. عجیب و غریب بودن.
3- 37. تناقض و دوگانگی.