الاربعین الحسینیه صفحه 204

الحدیث 26

اشاره

و بسندی المتصل الی المشایخ الجله و رؤساء المذهب و المله، عن الشیخ الجلیل محمد بن علی بن شهر آشوب عن الساجد علی بن الحسین (ع) قال: خرجنا مع الحسین (ع) فما نزل منزلا و لا ارتحل عنه الا و ذکر یحیی بن زکریا، و قال: ان من هوان الدنیا أن رأس یحیی أهدی الی بغی من بغایا بنی اسرائیل، و فی حدیث مقاتل عن زین العابدین (ع): ان امرأه ملک بنی اسرائیل کبرت و أرادت أن تزوج بنتها من الملک، فاستشار الملک یحیی بن زکریا، فنهاه عن ذلک، فعرفت المرأه ذلک و زینت بنتها و بعثتها الی الملک، فذهبت و لعبت بین یدیه، و قال لها الملک: ما حاجتک؟ قالت: رأس یحیی بن زکریا، فقال الملک: یا بنیه حاجه غیر هذی، قالت: ما أرید غیرها، و کان الملک اذا أکذب فیهم عزل عن ملکه، فخیر بین ملکه و بین قتل یحیی، فقتله ثم بعث برأسه الیها فی طشت من ذهب، فامرت الأرض فأخذتها، و سلط الله علیهم بخت نصر، فجعل یرمی الیهم بالمناجیق و لا تعمل شیئا، فخرجت علیه عجوز من المدینه فقالت: ایها الملک ان هذه مدینه الأنبیاء لا تنفتح الا بما ادلک علیه، قال: لک ما سألت، قالت: ارمها بالخبث و العذره، ففعل، فتقطعت، فدخلها، فقال: علی بالعجوز، فقال لها: ما حاجتک؟ قالت: فی المدینه دم یغلی، فاقتل علیه حتی یسکن، فقتل سبعین الفا حتی سکن. یا ولدی، یا علی، و الله لا یسکن دمی حتی یبعث الله المهدی فیقتل علی دمی من المنافقین الکفره الفسقه سبعین الفا (1) .

ترجمه

علی پسر حسین گفت: بیرون شدیم با پدرم حسین، و فرود نیامد جایگاهی را و کوچ نکرد از آن جا مگر یاد نمود یحیی پسر زکریا را. و روزی گفت: از خواری این جهان این بود که سر