الاربعین الحسینیه صفحه 224

الحدیث 29

اشاره

و بالسند المتصل الی المشایخ الکرام عن علی بن ابراهیم القمی بسنده عن الصادق (ع) قال: لما دخل رأس الحسین بن علی (ع) علی یزید و أدخل علیه علی بن الحسین و بنات امیرالمؤمنین (ع) و کان علی بن الحسین مغلولا فقال یزید لعنه الله: یا علی بن الحسین (ع)، الحمدلله الذی قتل اباک، فقال علی بن الحسین (ع): لعنته علی من قتل أبی. قال: فغضب یزید و أمر بضرب عنقه. قال علی بن الحسین (ع): فاذا قتلتنی فبنات رسول الله من یردهم الی منازلهم و لیس لهم محرم غیری؟ فقال: أنت تردهم الی منازلهم. ثم دعی بمبرد فأقبل یبرد الجامعه من عنقه بیده ثم قال له: یا علی بن الحسین، اما تدری ما الذی أرید بذلک؟ قال: بلی، ترید أن لا تکون لأحد علی منه غیرک، فقال یزید: هذا و الله ما أردت. ثم قال یزید: یا علی بن الحسین: «ما أصابکم من مصیبه فبما کسبت أیدیکم و یعفو عن کثیر» فقال علی بن الحسین، کلا ما هذه فینا نزلت، انما نزلت فینا: «ما أصاب من مصیبه فی الارض و لا فی انفسکم الا فی کتاب من قبل أن نبرأها...» فنحن الذین لا نأسی علی ما فاتنا و لا نفرح بما أتینا (1) .

ترجمه

امام صادق (ع) گفت: چون در آوردند سر حسین بر یزید و در آوردند بر او علی پسر حسین و دختران، و علی را بود در گردن، بند آهن، و گفت یزید مر علی را که: ستایش خدایی را سزاست که کشت پدر تو را علی، گفت: نفرین خدا بر کسی باد که کشت پدرم را، و خشمناک شد یزید و فرمان داد تا گردن زنند او را، و به وی گفت علی: هرگاه بکشی مرا پس دختران پیغمبر خدا را که برگرداند به فرودگاههای ایشان و نیست ایشان را خویش نزدیکی