الاربعین الحسینیه صفحه 26

الحدیث 03

اشاره

ما رواه جماعه من الأصحاب منهم الشیخ الفقیه جعفر بن محمد المعروف بابن نما و الشیخ البارع علی بن عیسی الاربلی فی «کشف الغمه» و السید الأجل رضی الدین علی بن طاووس فی کتاب «اللهوف» قالوا: «لما عزم الحسین (ع) المسیر الی العراق من مکه قام خطیبا فقال: الحمدلله و ما شاء الله و لا قوه الا بالله. خط الموت علی ولد آدم مخط القلاده علی جید الفتاه، و ما أولهنی الی أسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف، و خیرلی مصرع أنا لاقیه. کأنی بأوصالی یتقطعها عسلان الفلوات بین النواویس و کربلاء، فیملأن منی اکراشا جوفا و اجربه سغبا، لا محیص عن یوم خط بالقلم، رضا الله رضانا أهل البیت، نصبر علی بلائه و یوفینا اجور الصابرین، لن تشذ عن رسول الله (ص) لحته، و هی مجموعه له فی حظیره القدس، تقربهم عینه و ینجزبهم وعده، من کان باذلا فینا مهجته و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا، فانی راحل مصبحا ان شاء الله» (1) .

ترجمه

زینت شده است مرگ بر پسران آدم مانند زینت بودن گلوبند بر دختران جوان، و چه اندازه آرزومند و سرگشته ام به سوی گذشتگان خود، آرزومندی یعقوب برای یوسف! و برگزیده شده برای من کشتنگاهی که برخواهم خورد او را، و گویا می بینم پیوندهای تن خود را که جدا می کند آنها را گرگان از مردم بیابان میانه ی نوامیس و کربلا، پس پر خواهند کرد از من شکمهای تهی خود را و انبانهای گرسنه ی خود را. چاره نیست از روزی که نوشته شده به خامه ی