الاربعین الحسینیه صفحه 279

الحدیث 37

اشاره

ما رواه الصدوق فی امالیه و غیره من مناماته علیه السلام فی طریق کربلا و حین عزم علی المسیر من المدینه حین أراد تودیع قبر جده، عن الصادق (ع) أنه لما عزم علی المسیر راح الی مسجد الرسول و صلی فنعس و هو ساجد، فجاءه النبی و هو فی منامه، فأخذ الحسین و ضمه الی صدره و جعل یقبل بین عینیه و یقول: بأبی أنت کأنی أراک مرملا بدمائک (1) .و رؤیا أخری رآها فی عذیب الهجانات فقال قائله الظهیره، ثم انتبه من نومه باکیا و قال له ابنه: ما یبکیک یا أبه؟ فقال: یا بنی انها ساعه لا تکذب فیها الرؤیا، و انه عرض لی عارض فقال: تسرعون و المنایا تسیر بکم الی الجنه. (2) .و رؤیا أخری رآها وقت السحر من لیله العاشوراء، رآی جده فی جماعه من اصحابه و هو یقول: یا بنی أنت شهید آل محمد و قد استبشر بک أهل الصفیح الأعلی، فلیکن افطارک عندی اللیله عجل و لا تؤخر، و هذا ملک قد نزل من السماء لیأخذ دمک فی قاروره خضراء (3) .

بیانات

رؤیای امام به منزله ی وحی است و اضغاث و احلام راهی به نفوس مقدسه ی اولیا و انبیا ندارد. و دانستن حقایق رؤیا توقف و تعلق دارد بر بیان اموری که عمده ی آن تصویر شکل دماغ است. باید دانست که مغز سر آدمی را شکلی است نزدیک به مثلت یا مخروط که قاعده و طرف بزرگ تر آن سمت مقدم رأس است و اندک اندک باریک شود به طرف پشت سر، و این مخروط را سه جوف است که بطن نامند، و بطن اول بزرگ تر است و بطن ثانی تنگ و کوچک

1- 663. مجلسی: بحارالأنوار، ج 44، ص 328، چاپ بیروت.
2- 664. بحرانی شیخ عبدالله: مقتل العوالم، ص 48.
3- 665. شیخ عباس قمی: نفس المهموم، ص 125، به نقل از شیخ صدوق.