الاربعین الحسینیه صفحه 289

الحدیث 38

اشاره

ما رواه شیخ الفقهاء الناظرین و فخر العلماء المتبحرین العلامه الحلی (ره) فی کتاب «منتهی المطلب» قال:«ان امرأه کانت تزنی و توضع أولادها و تحرقهم بالنار خوفا من أهلها و لم یعلم بها غیر امها، فلما ماتت دفنت فانکشف التراب عنها و لم تقبلها الأرض، فنقلت من ذلک المکان الی غیره فجری لها ذلک، فجاء أهلها الی الصادق و حکوا له القصه، فقال لأمها: ما کانت تصنع هذه فی حیاتها من المعاصی؟ فأخبرته بباطن أمرها، فقال الصادق (ع): ان الأرض لا تقبل هذه لأنها کانت تعذب بعذاب الله، اجعلوا فی قبرها شیئا من تربه الحسین (علیه السلام) ففعل ذلک بها فسترها الله تعالی». (1) .

ترجمه

زنی بود قحبگی می نمود و بارور می شد و می نهاد بچه های خود را و می سوزانید آنها را از ترس کسان خود، و دانا نبود به کار وی جز مادرش. چون مرد و پنهان شد در زمین، باز شد خاک از تن او، و نپذیرفت او را زمین. پس برداشته شد و به جای دیگر نهان شد و همان گونه شد. آمدند کسان آن زن نزد جعفر صادق (ع) و سرودند برای او داستان را، پس گفت: به مادر آن زن که چه می کرد این زن در زندگانی خود از گناهان خدا؟ پس آگهی داد [مادر] آن زن به نهانی کار او، و گفت امام صادق که زمین نپذیرد این زن را، زیرا که شکنجه می داده به شکنجه ی خدایی. بگذارید در گور او چیزی از خاک گور حسین. پس کردند به آن زن آن کار را و پوشانید او را خدا.