الاربعین الحسینیه صفحه 50

الحدیث 06

اشاره

ما وراه فی «الکامل» (1) بسنده عن الباقر (ع)، قال: لما هم الحسین (ع) بالشخوص من المدینه أقبلت نساء بنی عبدالمطلب فاجتمعن للنیاحه حتی مشی فیهن الحسین (ع)، فقال أنشدکن الله أن تبدین هذا الأمر معصیه لله و لرسوله.قالت له نساء بنی عبدالمطلب فلمن نستبقی النیاحه و البکاء؟ فهو عندنا کیوم مات رسول الله و علی و فاطمه و رقیه و زینب و ام کلثوم، فنشدک الله - جعلنا فداک - من الموت، فیا حبیب الأبرار من اهل القبور و أقبلت بعض عماته تبکی و تقول: أشهد یا حسین لقد سمعت الجن ناحت بنو حک و هم یقولون:فان قتیل الطف من آل هاشم اذل رقابا من قریش فدلت حبیب رسول الله لم یک فاحشا ابانت مصیبتک الانوف و جلت (2) و قلن أیضاابکوا حسینا سیدا و لقتله شاب الشعر و لقتله زلزلتم و لقتله انکسف القمرو احمرت آفاق السماء من العشیه و السحر و تغیرت شمس البلاد و أظلمت الکورذاک ابن فاطمه المصابه الخلائق و البشر اورثتنا ذلا به جدع الانوف مع الغرور (3)

1- 147. کامل الزیارات، ص 96، چاپ مطبعه ی مرتضویه، نجف 1356.
2- 148. کشته ی طف، از خاندان هاشم، گردن قریشیان را خوار کرد و آن سر و گردنها فرود آمدند.
3- 149. بر سرورمان حسین بگریید که مرگ او موها را سپید کرد و در زمین لرزه پدید آمد و ماه گرفت. و کرانه های آسمان در بامداد و شامگاه سرخ شد و رنگ خورشید دگرگون شد و شهرها تاریک گردید. او پسر فاطمه است که غم او همه ی آفریده ها و انسانها را اندوهگین ساخته و دماغها را به خاک مالیده و ما بازنده شده ایم.