وجود امام مهدی علیه السلام از منظر قرآن و حدیث صفحه 14

1- 19. کافی، ج 1، ص 215.

2- 20. امالی صدوق، ص 217، بحارالانوار، ج 44، ص 313.

لفظ امام در قرآن به چند معنا به کار رفته است:

1 - امام به حق که منصوب از جانب خداوند است

خداوند متعال می فرماید: «وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّهً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»؛(1) «ما آنان را امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می کنند».

و نیز درباره حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید: «إِنِّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِماماً»؛(2) «من تو را امام مردم قرار دادم».

2 - امام به باطل که مقتدای اهل ضلالت و گمراهی است

خداوند متعال می فرماید: «فَقاتِلُوا أَئِمَّهَ الْکُفْرِ»؛(3) «پس با امامان کفر قتال نمایید».

3 - تورات کتاب، آسمانی

خداوند متعال می فرماید: «وَمِن قَبْلِهِ کِتابُ مُوسَی إِماماً وَرَحْمَهً»؛(4) «و از قبل او کتاب موسی امام و رحمت است».

4 - لوح محفوظ

خداوند متعال می فرماید: «وَکُلَّ شَیْ ءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُّبِینٍ»؛(5) «و هر چیزی را در امام مبین (لوح محفوظ)به شماره درآوردیم».

با قراینی که قبلاً ذکر شد معلوم می شود که مقصود به امام در آیه: «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ» اشخاص است نه کتاب و لوح محفوظ.