در شفاعت هم مسأله این است؛ یعنی فرمان به کیفر، قبل از شفاعت ، سازگار باعدل الهی وعمل بنده واستحقاق اوست و فرمان به رهایی از کیفر، بعد از شفاعت هم ، با رحمت، ودلسوزی ومهربانی خداوند سازگار است.
شبهۀ چهارم:
وعده دادن به شفاعت باعث می شود که مردم در ارتکاب گناهان، بی باک باشند!
پاسخ: اگر این مطلب صحیح باشد، پس باید درِ توبه ورحمت الهی را بست و حال آن که حکمت الهی ، می خواهد که درهای امید به روی بندگان گنهکار باز باشد تا آنان یک ارتباطی با او داشته باشند وقربانی یأس و نومیدی - که آنان را به سردرگمی وسقوط می کشاند - نشوند، ضمن آن که با تعریفی که از شفاعت کردیم - که به صورت مبهم و کلّی و نیز به صورت تعلیق و ... است - هرگز انسان را به گناه ترغیب نمی کند.
شبهۀ پنجم:
آن شفاعتی جایز است که مؤمن دعا کند وبگوید: خدایا! پیامبر ما محمد(صلی الله علیه و آله) را برای ما در روز قیامت شفیع گردان، ولی جایز نیست که بگوید: ای رسول خدا! مرا در روز قیامت، شفاعت کن.