امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 103

أحمد بن محمد مصقلی می گوید: «پدرم گفت هنگامی که حسین علیه السلام کشته شد، صدای ندا دهنده ای شنیده شد که شب هنگام ندا می کرد؛ خودش دیده نمی شد، ولی آوایش به گوش می رسید که می گفت: قوم ثمود، ناقه حضرت صالح ( پیغمبر ) را پی کردند و از این راه به بیچارگی گرفتار گردیدند و آثار نیک بختی از آنان رخت بر بست. بدیهی است فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله گرامی تر (از ناقه صالح) بودند. شگفت است که چرا هنگامی که آنان دست به این عمل فجیع دراز کردند، مسخ نشدند، در حالی که خدای تعالی برای سرکشان و انکارکنندگان، دوزخ را مملو از آتش سوزان، قرار داده است».(1)

ک) حزن رسول خدا صلی الله علیه و آله در عالم برزخ

ک) حزن رسول خدا صلی الله علیه و آله در عالم برزخ

ابن عباس می گوید: «در نیم روزی خوابیده بودم. در عالم خواب، رسول خدا صلی الله علیه و آله را دیدم، در حالی که پریشان حال و غبارآلود بود و در دستش شیشه ای پر از خون داشت. گفتم: ای رسول خدا، پدر و مادرم فدایت گردد، این شیشه چیست؟ فرمود: این خون حسین و یاران اوست که امروز جمع کرده ام، من آن روز را در نظر گرفتم درست همان روزی بود که سید الشهدا علیه السلام به شهادت رسید بودند».(2)

ابن کثیر می گوید: «این روایت را فقط احمد آورده و سندش قوی است.»(3) هیثمی نیز می گوید: «این روایت را احمد بن حنبل و طبرانی نقل کرده اند و رجال احمد حنبل همال رجال صحیح است».(4)

1- تهذیب الکمال، ج 6، ص 442؛ تاریخ دمشق، ج 14، ص 242؛ تهذیب التهذیب، ج 2، ص 307.
2- الطبقات الکبری، ج 10، ص 427؛ استیعاب، ج 1، ص 396؛ اسد الغابه، ج 1، ص 500؛ الاصابه، ج 2، ص 71؛ البدایه والنهایه، ج 8، ص 231.
3- البدایه والنهایه، ج 8، ص 218.
4- مجمع الزوائد، ج 9، ص 194.