امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 108

بگریاند. به خدا اگر که پیر و خرفت نبودی و عقلت نرفته بود، گردنت را می زدم. راوی می گوید: آن گاه زید برخاست و بیرون رفت و می گفت: ای گروه عربان، پس از این شما بردگانید. پسر فاطمه را کشتید و پسر مرجانه را امارت دادید که نیکانتان را بکشد و بدانتان را برده کند. به ذلت رضایت دادید. ملعون باد آنکه به ذلت رضایت دهد».(1)

هشت _ ابو برزه اسلمی

هشت _ ابو برزه اسلمی

«هنگامی که اسیران و سرهای شهدا را به شام نزد یزید بردند و جلویش گذاشتند، ابو برزه اسلمی نیز حضور داشت. سر امام حسین علیه السلام پیش روی یزید بود و چوبی به دست داشت که به دهان حضرت می زد. آن گاه گفت: قوم ما به ما انصاف ندادند و از انصاف خودداری کردند تا آنکه شمشیرهایی که در دست داشتیم و از آنها خون می چکد، انصاف داد (و کار را یک سره کرد). آن شمشیر، سر مردانی را شکافت که آن مردان برای ما بسی عزیز و گرامی بودند اگر چه نسبت به ما عاق و ستمگر بودند».

ابوبرزه اسلمی گفت: «چوبت به جاهای مهمی می خورد. به خدا چوبت به جایی می خورد که بارها دیده ام پیامبر لب بر آن می نهاد. ای یزید به روز رستاخیز می آیی و شفیع تو ابن زیاد است و حسین نیز به روز رستاخیز می آید و شفیعش محمد است آنگاه برخاست و بیرون رفت». (2)