امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 112

ضحاک بن عبدالله می گوید: «در واپسین لحظات، هنگامی که از اهل بیت و یاران حسین علیه السلام کسی جز سوید بن عمرو بن ابی مطاع خثعمی و بشیر بن عمرو حضرمی باقی نمانده بود نزد حسین آمدم و گفتم: ای ابا عبدالله من شرط کرده بودم تا زمانی به همراه تو بجنگم که یار و یاوری داشته باشی. حال که کسی نمانده است، به من اجازه بده بروم؛ چون من توان دفاع از تو و خودم را در برابر اینان ندارم. حسین علیه السلام نیز به وی اجازه داد. عده ای از اهل یمامه از یاران عمر سعد به تعقیبم پرداختند، اما سرانجام دست کشیدند و من توانستم فرار کنم».(1)

دو _ بشر بن غالب اسدی

دو _ بشر بن غالب اسدی

از جمله کسانی که در یاری حسین علیه السلام کوتاهی کردند و سرانجام پشیمان شدند، بشر بن غالب بود. وی در ذات عرق با امام حسین برخورد کرده بود. امام از او پرسید: از کدام قوم و قبیله ای؟ گفت: از بنی اسد. حضرت پرسید: از کجا می آیی؟ گفت: از عراق. پرسید: از عراق چه خبر؟ بشر گفت: قلب ها با تو، اما شمشیرها در خدمت بنی امیه است. امام فرمود: ای برادر عرب، راست گفتی؛ خدا آنچه بخواهد و آن گونه که اراده کند، آن کند. بشر بن غالب گفت: ای فرزند دختر رسول خدا، معنی این آیه چیست؟ «یَوْمَ نَدْعُو کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ؛ (به یاد آورید) روزی را که هر گروهی را با پیشوایشان می خوانیم.» (اسرا: 71) امام فرمود: ای برادر اسدی، دو گونه پیشوا داریم؛ پیشوای هدایت که به هدایت فرا می خواند و کسی که گفته وی را اجابت کند، به بهشت رود و امام و پیشوای گمراه که به گمراهی فرامی خواند و کسی که او را اجابت کند، به جهنم رود.»(2)«وی با اینکه چنین سخنی را از امام پرسیده بود، اما یاری اش