امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 113

نکرد و سرانجام از این کرده خویش پشیمان شد. عبدالله بن شریک می گوید: خودم، بشر بن غالب را دیدم که از شدت پشیمانی یاری ندادن حسین علیه السلام ، خود را بر قبر حسین افکنده بود و خاک آن را بر سرش می ریخت و می گریست».(1)

وی پس از شهادت امام حسین علیه السلام در خدمت زبیریان در آمد و سرانجام تحت فرمان حجاج بن یوسف ثقفی در جنگ با خوارج در اهواز کشته شد.(2)

سه _ عبیدالله بن حر جعفی

سه _ عبیدالله بن حر جعفی

پیش از این گفته شد که حسین علیه السلام ، وی را نزدیک کربلا دید و او را به یاری دادن خود و جنگ همراه خویش فراخواند. عبیدالله بن حر نپذیرفت. حسین فرمود: اینک اگر خواسته مرا نمی پذیری، چنان باش که فریاد یاری خواهی ما و هیاهوی دشمن را بر ما نشنوی. به خدا سوگند، هر کس صدای یاری ما را بشنود و ما را یاری ندهد، پس از آن هرگز خیری نخواهد دید. وی از کسانی بود که پس از شهادت امام حسین علیه السلام همواره اظهار پشیمانی می کرد و اشعار فراوانی در این باره سروده است. وی می گوید: امیر فریب کار(عبیدالله زیاد) که به راستی فریب کار است، به من می گوید: ای کاش با حسین شهید که پسر فاطمه است، جنگ می کردی و حال آنکه روح و روان من از کناره گیری و یاری ندادن حسین از یک سو و از سویی دیگر به سبب بیعت با این پیمان شکن مرا سرزنش می کند. وای از پشیمانی که چرا او را یاری ندادم. آری که هیچ کس این پشیمانی را جبران نمی کند. اینک من، هرچند از دفاع کنندگان حسین نبودم، ولی تا جان از کالبدم جدا شود، اندوه گینم. خداوند، ارواح کسانی را که در یاری دادن حسین دامن همت بستند، از آب