امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 114

رحمت جاودانه سیراب فرماید. کنار آرام گاه ها و جایگاه ایشان ایستادم. چشم من گریان و نزدیک بود که همه احشای من بترکد و بیرون بریزد. به جان خودم سوگند که مردانی جنگ آزموده بودند و بزرگان مدافعی که شتابان به میدان رزم می رفتند، آن شیران بیشه شجاعت با شمشیرهای خود در یاری پسر دختر پیامبرشان یکدیگر را دلداری دادند. ایشان در دفاع از حسین با نیزه های خود با لشکرهای بدبخت و تبه کاران جنگیدند.(1)

عبیدالله بن حر جعفی این ابیات را نیز سروده است: «آیا اینک که حسین را یاری نداده ام، ابن زبیر امیدوار است که سرانجام او را یاری دهم؟ خودداری من از یاری حسین مایه بدبختی و زیان و به سبب بزدلی من بود و حال آنکه اگر در راه او جانبازی می کردم، چشمم روشن می شد و به فضیلت می رسیدم». (2)

او پس از ترک امام حسین علیه السلام هیچ گاه موضع گیری صحیحی نداشت. وی نه ابن زبیر را یاری کرد و نه در قیام مختار برای خون خواهی از حسین علیه السلام شرکت جست. او در ایام مختار به راهزنی روی آورد و در روزگار زبیریان نیز سر به طغیان برداشت. مدتی زندانی بود و آن گاه در سال 68 هجری به دستور مصعب بن زبیر کشته شد.(3)

چهار_ فراس بن جعده بن هبیره مخزومی

چهار_ فراس بن جعده بن هبیره مخزومی

وی خویشاوند و پسرعمه حسین علیه السلام بود؛ زیرا پدرش، جعده ومادرش، ام هانی دختر ابوطالب بود. وی همچنین داماد امام حسین علیه السلام و شوهر زینب صغرا بود.(4) او نیز از جمله کسانی بود که با حضرت حسین علیه السلام برای قیام بر

1- الطبقات الکبری، ج 10، ص 514.
2- الطبقات الکبری، ج 10، ص 515.
3- الطبقات الکبری، ج 6، ص 135؛ تاریخ الإسلام، ج 5، ص 65.
4- المحبر، ص 56.