امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل سنت صفحه 115

امویان در روزگار معاویه، مکاتبه کرده و به امام در مکه پیوسته بود. در طول این مدت همراه امام بود تا اینکه به عراق رسید. درباره وی نوشته اند: «فراس بن جعده مخزومی هنگامی که سختی وضع و هم دستی لشکریان بر جنگ امام را دید، هراسان شد و از جنگ ترسید و رعب و هراس بر او مستولی گشت. امام، پریشانی اش را دریافت و به وی اجازه رفتن داد و او در تاریکی شب، پای به فرار نهاد».(1)

د) سرانجام ظالمان

د) سرانجام ظالمان

پس ازشهادت امام حسین علیه السلام ، آن عبد صالح خدا چنان که خود فرموده بود، دشمنان و ظالمان به آن حضرت به مقصد و مقصود خود نرسیدند و همگی آنان نابود شدند. ابن کثیر دمشقی، شاگرد مکتب ابن تیمیه حرانی در این باره می گوید: «بیشتر روایاتی که درباره بلاهایی که بر سر کشندگان امام حسین علیه السلام و سرانجام بد آنان آمده، صحیح است و کم کسی از کشندگان (در کربلا) است که از بیماری و رنج در دنیا نجات یافته باشد، هیچ یک از آنان از دنیا نرفت، مگر به سبب یک بیماری و بیشتر آنان با دیوانگی از دنیا رفتند.»(2) تمامی کسانی که به گونه ای در حادثه کربلا نقش داشتند، مانند عمر سعد و شمر و خولی و حرمله و عبیدالله بن زیاد که به وسیله مختار دستگیر شدند و به سزای اعمال خود رسیدند. یزید بن معاویه نیز بیش از سه سال حکومت نکرد و در سال 64 هجری در 38 سالگی در حمص، با افتادن از اسب مرد.(3)

1- أنساب الأشراف، ج 3، ص 180.
2- البدایه والنهایه، ج 8، ص 202.
3- تاریخ الطبری، ج 5، ص 499.