جوانان و داستان هایی از بحارالانوار صفحه 140

پروردگارش باران سیل آسا از آسمان بارید. امام فرمود: به یقین این گونه بود که می گویی؛ ولی درخواست او از خداوند برای خشم به قومش بود؛ در حالی که محمّد صلی الله علیه و آله نیز آسمان برایش سیل آسا بارید، ولی درخواست او از خداوند به جهت رحمت برای قومش بود.

پس از مهاجرت پیامبر به مدینه، مردم نزد ایشان آمدند و گفتند: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله، مدتی است که در این شهر باران نمی بارد و درختان خشک شده اند. پس رسول خدا صلی الله علیه و آلهدست مبارکش را برای دعا بلند کردند و هنوز دعای پیامبر تمام نشده بود که باران شروع به باریدن کرد. باران یک هفته مدام بارید. تا این که مردم برای بار دوم نزد پیامبر رفتند و گفتند: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله، به جهت باران بسیار، دیوارها رو به ویرانی نهاده اند. پیامبرخندید و فرمود: این نشانه ناتوانی فرزند آدم است. سپس فرمود: پروردگارا باران را پیرامون ما بباران. پس به خاطر دعای پیامبر باران در اطراف شهر می بارید، ولی در شهر باران نمی آمد.

بحار، ج 10، ص 30، روایت 1، باب 2

112. سخن گفتن کودک یک ماهه

عیّاشی از جابر و ایشان از امام محمّدباقر علیه السلام روایت کرده است که علی علیه السلامکسی را  نزد اسقف نجران فرستاد، تا سرگذشت اصحاب اُخْدُود را از وی بپرسد. اسقف پاسخی فرستاد. امام علیه السلام فرمود: آن گونه که او پنداشته است، نیست، بلکه آن داستان این گونه است که خداوند مردی حبشی را به نبوّت برگزید، ولی مردم او را تکذیب کردند. تا این که یاران پیامبر را کشتند و برخی از آنان را نیز به اسارت گرفتند. سپس گودالی از آتش آماده کردند و