شور جوانی و حریم های دینی صفحه 47

کیانند؟ البته پاسخ این پرسش، روشن است؛ شاید کسانی که خود را دو دستی تقدیم دین کنند و دست ها را به نشانه تسلیم، از همان ابتدا بالا ببرند.

پاسخ هایی برای این پرسش

شاید گفته شود این همه، برای آزمایش انسان ها است تا معلوم شود کدام یک در جست وجوی رضایت پروردگار است و تسلیم خواسته آفریدگارش و کدام به دنبال میل خویش و درپی خواسته های خود.

می پرسم: بنابراین، انسان موفق کیست؟ روشن است؛ با این حساب، پاسخ این است: هر که بیشتر از دیگران خواسته های خود را سرکوب کند و پا روی آن خود بگذارد و عطش درونش را نادیده گیرد، بلکه حتی احساس عطش و تشنگی هم نکند.

با این نگاه، دستگاه آفرینش چه نیازی به انسان داشت؟ اگر هم بنا بود آدمی پا به عرصه وجود گذارد، عطش درونی او به چه کارش می آید؟ در دستگاه خلقت، سنگ و کوه و آب و درخت و سبزه و حیوانات و... و حتی فرشتگان که بودند. همه اینها به هدف رسیده اند؛ راهی را که آدمی باید به سختی بپیماید، اینها از همان ابتدا پیموده اند و همه چون موم در دستان پر قدرت آفریدگارند و مطیع فرمان او و هیچ کدام خواستی جز اراده خداوند ندارند.

راستی، آفرینش بدون انسان چه کمبودی داشت؟ آیا دیدن این زجرها و رنج ها تا این حد اهمیت داشت؟ اصلاً چرا انسان هایی بی اراده، انسان هایی بدون تشنگی و انسان هایی بدون خواست و میل آفریده نشد؟ اگر کمال آدمی