شور جوانی و حریم های دینی صفحه 55

توقع بی جا داشت.

اگر علی علیه السلام از دنیا چنین بد می گوید(1) و بیشترین آن را به کمترینی نمی خرد، اگر کمترین بهای عمر آدمی را بهشت جاودانِ بی کران می داند(2) و اگر... ، این همه برگشتشان به این است که این روح بلند، در سیر خوبی و نیکی به بی کرانه می اندیشد و هرگز نمی تواند به اندک، بسنده کند.

اگر کسی چون امام خمینی رحمه الله، در اوج سرسپردگی و کرنش تمام جهان به دو ابرقدرت شرق و غرب، مردانه و بی باکانه، شعار «نه شرقی، نه غربی» را سر می دهد،(3) از امپراتوری بزرگ اسلامی سخن به میان می آورد(4) و بت بزرگ جهان را «شیطان بزرگ» می نامد،(5) همه و همه نشان از روح بزرگی است که تمام دنیا، با  همه بزرگی و شکوهش، برای او تنگ و نفس گیر می نماید و نتوانسته است دل این روح بزرگ را برباید. به تعبیر آن روح بزرگ:

همه عالم را اگر چنانچه جمع کنند و به دست انسان بدهند، قانع نیست.

1- آن روح بزرگ و الهی، در جایی، دنیا را به استخوان خوکی در دست جذامی و در جایی، آن را کم ارزش تر از آب بینی بز و در جایی دیگر، آن را بی ارزش تر از خار و خاشاک می شمارد و آن را چونان عجوزه ای فریب کار سه بار طلاق می دهد. به ترتیب نک: کلمه قصار 236، خطبه 3، خطبه 32، کلمه قصار 77.
2- «برای جان های شما گوهری جز بهشت نشاید؛ زنهار که به کمتر از آن نفروشید.» نهج البلاغه، کلمه قصار 456.
3- نک: صحیفه امام خمینی رحمه الله، ج 11، صص 158، 198 و 398.
4- همان، ج 21، ص 81 .
5- همان، ج 10، ص 489.