شور جوانی و حریم های دینی صفحه 63

عطشی انتزاعی و ذهنی است، نه عینی»(1) و واقعی! پس حق خواهی داشت بگویی: آنکه چنین سهمی را برای من در نظر گرفت و در عین حال، چنان میل و کششی را به سمت بی نهایت در من قرار داد، چقدر بی رحمانه و نامنصفانه بر من تاخته است. آنی که در من پدید آورد، عشقی بود برای بی نهایت و آنی که به من ارزانی داشت، تنها لحظه ای است از یک جاودانگی بزرگ!

امام خمینی رحمه الله در این باره می فرماید که اگر عشقی در جانتان زبانه کشید، بی گمان طالب معشوقی واقعی است. ممکن نیست دلتان واقعا عاشق شده باشد، ولی جز در عالم خیال از معشوقتان اثری نباشد. بنابراین، اگر دلتان گرفتار معشوقی است که زیبایی اش با بی نهایت پهلو می زند و کمال و جمالش در حد و حصرها نمی گنجد، بدانید که او دانسته یا ندانسته، دل به آن کمال و جمال مطلق بسته و اسیر او شده است.(2)

حقیقت آن است که اگر ما به این مهم دست یافتیم و ضعف دنیا را در برآورده کردن خواسته هایمان باور کردیم، دیگر هرگز نمی توانیم به دین، به عنوان مزاحمی پیش روی کام جویی ها و کمال طلبی های خود بنگریم. حتی دیگر نه از سر کیف و تفنّن یا از سرِ احتیاط و احتمال، بلکه از سر درد و ضرورت، به دین به عنوان تنها سخن و تنها راه پیش رو خواهیم اندیشید.

«اگر ما انسان و امکانات حسی، تجربی، علمی، عقلی، قلبی و غریزی او