عرفان اسلامی جلد 8 صفحه 192

بدانید:هر کس تمام میلش به جانب دنیا رود و آرزویش در این خانه دراز شود، به همان مقدار کور دلی پیدا می کند و هر آن کس نسبت به دنیا زهد بورزد و آرزویش را کوتاه نماید،علم بدون معلم پیدا می کند و هدایت بدون هادی می یابد،بعد از من جمعی خواهند آمد که مملکت جز به خونریزی و تکبر به دست نیاورند و ثروت جز با فخر و بخل نیابند و محبت به غیر خدا،جز به پیروی از هوا به دست نیاورند، هر کس چنین زمانی را دید و بر فقر حوصله کند درحالی که توان غنی شدن داشته باشد و بر دشمنی بر غیر حق استقامت کند در حالی که قدرت بر محبت در او باشد و بر ذلت بندگی پایداری نماید، درحالی که می تواند عزت ظاهری تحصیل کند و این همه را برای خدا بخواهد،پروردگار عالم ثواب پنجاه صدیق به او عنایت کند (1).

شخصی به حضرت علی علیه السلام گفت:دنیا را برایم وصف کن،فرمود:چه بگویم از خانه ای که سالم در آن ایمن نیست و مریض در آن پشیمان است،کسی که در آنجا دچار فقر شود به غصه نشیند و هر کس دارای آن گردد گمراه شود،در حلالش حساب و در حرامش عقاب است (2).

دنیا از دیدگاه حکیمان و عارفان

اشاره

حکمای الهی و عرفای عاشق،یعنی آنان که از علم گذشته و به معرفت رسیده اند و به تعبیر دیگر،طعم شیرین حقیقت را چشیده اند،نسبت به دنیا نظری جز نظر وحی و مبلغان رسالات حق ندارند.