عرفان اسلامی جلد 9 صفحه 76

[ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطّٰاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَهِ الْوُثْقیٰ لاَ انْفِصٰامَ لَهٰا وَ اللّٰهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ] (1).

مسلماً راه هدایت از گمراهی [ به وسیلۀ قرآن،پیامبر و امامان معصوم ] روشن و آشکار شده است.پس هر که به طاغوت [ که شیطان،بت و هر طغیان گری است ] کفر ورزد و به خدا ایمان بیاورد،بی تردید به محکم ترین دستگیره که آن را گسستن نیست،چنگ زده است؛و خدا شنوا و داناست.

در این آیه کفر به طاغوت که مأمون بودن از لوث کفر،شرک،فسق،فجور و قسمت اعظمی از رذایل درونی است-و این واقعیت در حقیقت روح واقعی ایمان است؛زیرا بدون کفر به طاغوت،ایمان و عشق به اللّه میسّر نیست-به عنوان یک اصل اصیل محوری مطرح است.

تمام بدبختی هایی که در طول تاریخ گریبان گیر بشر بوده،علت العلل آن اتصال به طاغوت درون و برون و انفصالش از حضرت ربّ العزّه بوده و تمام دردهای درونی،فردی،خانوادگی،اجتماعی،مادی و معنوی بشر و درمانش را باید در همین دو زمینه جستجو کرد.

[ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطّٰاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللّٰهِ ] (2).

پس هر که به طاغوت [ که شیطان،بت و هر طغیان گری است ] کفر ورزد و به خدا ایمان بیاورد.

این قسمت از آیه در حقیقت کلمۀ طیّبه:«لٰا إلٰه الّا اللّهُ»را که باید در تمام امور حیات درونی و برونی ظهور کند و بدون ظهورش به دست آوردن سعادت امکان