نظامنامه حکومت‌ صفحه 190

نهي از اعجاب و خواهش بستايش خوش آمد گويان

دويم- اعجاب نفس است و اعتماد بر آنت چه باعث اعجاب و محبت مدح زياد و خواهش مبالغه در ستايش و خوش آمد، يعني از راه عجب و تكبر اطورا خود را پسنديده به خود نازد و بر آن چه پسنديده كه باعث عجبش گرديده، موجب صلاح معاش و معاد خود داند و متوقع مدح و ثناي زيادي از مردم باشد و خواهش بستايش داشته از خوش آمد گوئي بسيار خوشش آيد.

پس حذر باد تو را از اين خصال ذميمه كه هر يك از آنها فرضي است از فرايض [601] ايشان، كه جهت بطلان حسنات در باب احسان غنيمت شمار و در تهيه‌ي اسباب خذلان و تمهيد قواعد شقاوت و حرمان اعتماد بر آن پيش از جميع مكايد خويش دارد.

نهي از منت بر احسان و باز گفتن آن و منع از خلف وعده

سيم- منت گذاشتن بر احسان وبسيار گفتن آن و خلف وعده وبرهم زدن آنست. پس حذر كن از ايم كه به احسان خويش بر رعيت منت گذاري و از كردار پسنديده كه نسبت به ايشان اقدام نموده باشي، بسيار باز گوئي يا آن كه خاطر ايشان را به وعده (اي) شاد كرده، در ثاني آن حال به خلاف موعود عمل نمائي كه هر يك از اين افعال ناشايسته را مضرتي عظيم و عاقبتي ذميم است. زيرا كه منت گذاشتن سبب بطلان باشد چنان