نظامنامه حکومت‌ صفحه 81

چه عادت به تن پروري و خود پرستي كرده، پيوسته در مهاد [194] امن و رفاه روزگار گذرانيده، از ايشان ياري و مددكاري نيايد و جانب رضاي ايشان مراعات را نشايد.عوام امت‌اند كه عمود [195] دين و جمعيت بخش مسلمين و قوام اسلام به ايشان و تهيه جهاد با دشمنان از ايشانست، چنانكه خيمه بدون ستون نايستد،ملت اسلام بي وجود عوام قوام نپذيرد و تا ايشان نباشند جمعيت مسلمانان صورت نگيرد و به وسيله ايشان حق بر باطل هميشه ظاهر و غالب باشد. پس بايد همواره رعايت جاني ايشان را لازم شماري و تمامت همت بر مراعت و رضا جوئي ايشان گماري.

نهي از عيب جويي و منع از مصاحبت عيب جويان

و بايد كه دورترين رعيت تو از مجلس تو و دشمن‌ترين ايشان نزد تو و نزديكترين ايشان بخشم و غضب تو، كسي باشد كه عيب مردم پيش جويد، وسخن از معايب و قبايح خلق زياده گويد، كه مجالست و مخالطت [196] تو با او به تجسس [197] از افعال قبيحه و اعمال سيئه [198] خلق منجر شود و آن صفت ناپسنديده و خصلت ناگزيده است.

چه مردم را عيوب بسيار و معايب بي شمار است، كه در اخفاي آنها