آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 126

همچنین در این قصیده دیک الجن ضمن برشمردن فضائل امیرالمؤمنین (ع) و اشاره به پاکی و عصمت او، حسرت و تأسف خویش را نسبت به محروم بودن اهل بیت پیامبر (ص) از حقوق خودشان ابراز می کند:

شَرَفی مَحَبَّهُ مَعْشرٍ شَرُفوا بِسورهِ هَلْ أتی

وَ ولایَ مَنْ فی فَتْکِهِ سَمّاهُ ذوالعرشِ الفَتی

لَمْ یَعْبُدِ الاصْنامَ قَطُّ وَ لا أَلامَ(1) و لا عَتا(2) ثَبْتٌ اذا قَدَما سِواهُ ألی المَهاوی زَلَّتا

ثِقْلُ الهُدی و کتابُهُ بَعدَ النَّبِیّ تَشَتَّتا

واحَسْرَتا مِن ذُلِّهِمْ وَ خُضوعهمْ واحَسْرتا

طالَتْ حَیاهُ عَدُوّهِم حَتّی مَتی و إلی متیّ؟!(3)

عزت و شرف من، عشق و محبت به گروهی است که با سوره «هل اتی» شرافت و برتری یافتند و مولای من کسی است که _ در جنگ احد _ هنگام حمله، خداوند او را «جوانمرد» نامید _ با ندای لافتی الا علی..._ او کسی است که هرگز بت نپرستید و هرگز جود و کرم را از یاد نبرد و هرگز استکبار نورزید. او همان کسی است که وقتی همه قدمها در مهالک و گناه ها می لغزند، وی نمی لغزد و ثابت قدم است، زیرا معصوم است. او به همراه قرآن، ثقل هدایت است که بعد از وفات پیامبر - متأسفانه _ جدا شدند. واحسرتا! از اینکه مردم به ایشان توجه نکرده و آنها را واگذاشتند. واحسرتا! تا کی و تا چند باید دشمنان آنها زنده بمانند!؟!

1- لُؤم ضد جودو کرم، لَئیم: دَنّی الاصل و خسیس، اَلامَ= مردم او را لئیم خواندند (لسان العرب، ج 12/211) .
2- عتا: استکبر و جاوز الحدّ (لسان العرب، ج 9/43) .
3- مناقب ابن شهرآشوب، ج 2/203.