آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 135

اشاره

اینک به شاعران قرن چهارم و تطهیریه های ایشان می پردازیم.

شاعر: عَونی

ابومحمد طلحه بن عبدالله(1) یا عبیدالله(2) بن ابی عون غَسَانی معروف به «عونی» از شعرا بنام شیعه در قرن چهارم می باشد. ابن شهرآشوب او را از شاعران بی پروا در مدح اهل بیت برشمرده است.(3) عونی آنقدر مشهور و اشعارش بر زبانها جاری است که نیازی به ذکر نبوغ او در شعر و مهارتش در نظم کشیدن کلمه ها نیست، همچنان که تشیع و دلباختگی او نسبت به اهل بیت علیهم السلام هم نیاز به بحث و تحقیق ندارد و از تاریخ حیات و قصائدش به خوبی هویداست. کاروانها اشعار او را با خود به شهرها می بردند و مردم قصائدش را با جان می پذیرفتند و مداحان در مجالس و بازارها با صدای بلند می خواندند و فضائل اهل بیت (ع) را در قالب شعرهای عونی، آویزه گوش می کردند، اما ابن عساکر و ابن خلدون از این که نام اهل بیت و فضائل ایشان با صدای بلند در بازارها برده می شده، به خشم آمده و لذا سخن را این چنین عوض کرده اند که «منیر شاعر با شعرهای عونی در بازار آوازه خوانی می کرده»!! تا نام هر دو شاعر را لکه دار سازند.(4) عونی آنقدر در به نظم کشیدن فضائل امیرالمؤمنین علی (ع) اصرار داشته که بعضی کوته فکران او را به غلو نسبت داده اند، در حالی که اشعار او منحصر در ذکر مناقبی است که مستند بر احادیث مشهور می باشد.(5)

عونی در فنون شعر و شیوه های آن بسیار ماهر بوده، به طوری که ابن رَشیق در «العمده» می نویسد: یکی از انواع شعر نوع عجیبی است که به نام «القوادیسی» یعنی

1- معجم رجال الحدیث، ج 9/167.
2- شذرات الذهب، ج 3/270.
3- امل الآمل، جزء 2/139.
4- الغدیر، ج 4/128.
5- امل الآمل، جزء 2/139؛ معجم رجال الحدیث، ج 9/167، الغدیر، ج 4/128.