آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 144

شاعر: صنوبری

ابوالقاسم و ابوبکر احمد بن محمد بن مَرّار ضَبّی جَزَری حلبی، مشهور به صنوبری، از معاریف قرن چهارم است. تاریخ ولادت او مشخص نیست. صنوبری در شعرش استحکام و روانی را جمع کرده و در وصف باغ ها و گردشگاه ها مهارت تام داشته و اکثر شعر او توصیف باغ ها و ریاض است.(1) لذا "روضیات" او معروف می باشد.(2) مذهب او چنانچه از اشعارش هویداست، تشیع بوده و قصایدی در مدح امیرالمؤمنین علی (ع) دارد که فضائل حضرتش رابه نظم درآورده است.(3) دلیل دیگر بر تشیع صنوبری، دوستی عمیق او با شاعر معروف شیعه "کشاجم " است و کشاجم در شعرش صنوبری را مدح می نماید. لذا کسانی که می گویند او زیدی مذهب بوده، خطا کرده اند.(4)

صنوبری ساکن حلب بود(5) و مرتب به دمشق سفر می کرده و در وصف آنجا و گردشگاههای آن شعر می گفت و در مجالس سیف الدوله حاضر می شد.(6) شعر او در اوج نیکویی است.(7) دیوان مشهوری دارد که مراثی امام حسین (ع) در آن بسیار است.(8) گویند عبدالله حلبی از او پرسید: چرا جدِ شما به صنوبری معروف شد؟ شاعر مترجَم ما جواب داد: «جد من صاحب یکی از خانه های حکمت در زمان مأمون بود. روزی بین او و مأمون مناظره ای انجام شد و خلیفه از تیزهوشی و قدرت بیان جدم خوشش آمد و به او گفت: تو صنوبری شکل هستی، کنایه از کثرت هوش و ذکاء،»(9) .

1- الاعلام، ج 1/207؛ الغدیر، ج 3/369؛ تهذیب تاریخ دمشق، ج 1/457.
2- الاعلام، همان الغدیر، همان.
3- الغدیر، ج 3/371.
4- الغدیر، ج 3/371.
5- الغدیر، ج 3/373.
6- تهذیب تاریخ دمشق، ج 1/457؛ الاعلام، ج 1/207.
7- شذرت الذهب، ج 1/335.
8- الوافی بالوفیات، ج 7/379.
9- الوافی بالوفیات، ج 7/379؛ تهذیب تاریخ دمشق، ج 1/457؛ الغدیر، ج 3/370.