آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 210

شاعر: ابن ابی الحدید

عزّالدین، ابوحامد عبدالحمید بن هبه الله بن محمد بن ابوالحدید مدائنی معتزلی، معروف به «ابن ابی الحدید» ادیب، کاتب، مورخ و شاعر مشهور عصر عباسی است. او در مدائن در سال 576 متولد شد و به کسب علوم پرداخته و در همه انواع علم دستی پیدا کرد. به بغداد رفت و در آنجا از کاتبان درگاه خلافت شد. از بین مذاهب کلامی به مذهب اعتزال روی آورد، و معتزلی بودنِ او از اشعارش به وضوح معلوم است. علاوه بر اشتغال در مناصب دولتی و کسب مراتب علمی، شعر هم بسیار خوب می گفت و بارها به سبب مدح عباسیان به جوایز ایشان دست یافت. در همه اغراض شعری اعم از مدح و رثاء و حکمت و وصف و غزل شعر گفته است. آثار او بسیار است مانند «الفلک الدائر علی المثل السائر» «مستنصریات» «العبقریُّ الحسان» در ادبیات، «زیادات النقضین» «دیوان شعر». اما از بین آثار او شرح نهج البلاغه اش در 20 جلد و نیز قصائد «سبع علویات» بسیار مشهور می باشد.

وفات او در سال 655 یا 656 در بغداد واقع شد.(1)

شعرِ ابن ابی الحدید:

دانستیم که ابن ابی الحدید قصائد هفتگانه ای در مدح امیرالمؤمنین (ع) دارد که به سبب شرف ممدوح، به اوج شهرت رسیده است. این قصائد به ترتیب در ذکر فتح خیبر، فتح مکه، وصف پیامبر (ص) ، واقعه جمل، مدح علی (ع) و اوصاف امیرالمؤمنین می باشد. شاعر معتزلی به زیبایی فضائل حضرت علی (ع) را به بهترین وجه به نظم کشیده، به طوری که در بعضی موارد متهم به غلو شده است. وی در مواردی به پاک و مطهر بودن امیرالمؤمنین علی (ع) و اهل بیت پیامبر، که