آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 223

شاعر: مُقْری

واردی مُقری سراینده قصیده ای در مدح رسول اکرم (ص) است که سید احمد عطار در کتاب «الرائق» آنرا آورده است. تعداد ابیات این قصیده 145 بیت بوده و قسمتی از آن در الغدیر، ضمن شرح حال صفی الدین حلّی شاعر معروف قرن هشتم، درج شده است. علامه امینی آنجا که آثار صفی الدین حلی را می شمارد، از «الکافیه» یاد می کند که همان بدیعیه مشهور صفی الدین حلی در مدح نبی اعظم (ص) شامل 145 بیت می باشد. گفتیم از آن جهت که در این قصیده 151 نوع از محاسن بدیع، به کار برده شده، به آن بدیعیه می گویند.

سپس علامه امینی استطراداً نام 35 شاعر را می برد که بعد از حلی، بدیعیه سروده اند. از جمله واردی مقری که بدیعیه او هم 145 بیت دارد و بخشی از آن در «الغدیر» مذکور می باشد.(1) بر شرح حال او دست نیافتم ولی از آنجا که صفی الدین حلّی شاعر قرن هشتم بوده و «واردی مقری» بعد از او بدیعیه سروده، احتمالاً مقری در همان حدود می زیسته است.

شعرِ مُقری:

مقری در این قصیده زیبا، پس از مدح شخص رسول اکرم (ص) ، در آخر بدیعیه، به شرح فضائل اهل بیت پیامبر (ص) پرداخته و به مطهر بودن آنان و منزّه بودن از هر رجس و پلیدی اشاره می کند:

وَ آلُهُ هُمُ الآلُ الهُداهُ وَ مَنْ بِهَلْ اَتی قَدْ اَتی تَنْکیتُ(2) مَدْحِهَم آلُ الرَّسولِ و اَعلامُ الاُصولِ وَ آمالُ الوُصولِ وَ اَهْلُ الحِلْمِ وَ الکَرَمِ

مُطَّهَرونَ زَکوا فرعاً وَ اَصْلُهُمْ السَامی «عَلِیٌّ» سَما مِنْ نورِ جَدَّهِمِ