آیه تطهیر در آیینه شعر عرب صفحه 247

شاعر: ابن جُبَیر

ابوالحسن بن جُبیر از شاعرانی است که بر شرح حال او دست نیافتیم امّا شعر او را شَبْلنجی در «نورالابصار» و سید محسن امین عاملی در «اعیان الشیعه» و علامه امینی در «الغدیر» نقل کرده اند. آنچه از اشعار او برمی آید دلالت دارد بر اینکه وی شیعه نبوده است.

شعرِ ابن جُبَیر:

اُحِبُّ النَّبِیَّ المُصْطَفی وَ ابْنَ عَمِّهِ عَلِیّاً وَ سِبْطَیْهِ وَ فاطِمَهَ الزِّهْرا

هُمْ اَهْلُ بَیْتٍ اُذْهِبَ الرِجْسُ عَنْهُمُ وَ اَطَْلَعُهم اُفْقُ الهُدی اَنْجُماً زُهْراً

مُوالاتُهُمْ فَرْضٌ عَلی کُلِّ مُسْلِمٍ وَحُبُّهُمْ اَسْنَی الذَّخائِرِ لِلاُخْری...(1)

دوست دارم پیامبر برگزیده را و پسرعمّ او علی بن ابی طالب را و دو نوه اش حسن و حسین را و فاطمه زهرا که این پنج نفر اهل بیتی هستند که خداوند رجس و پلیدی را از ایشان دور کرده. اینها کسانی هستند که دوستی آنها بر هر مسلمانی واجب شده و محبت به ایشان بالاترین ذخیره برای آخرت است.

ابوالحسن بن جبیر با اینکه شیعه نیست ولی غیر از پنج تن اصحاب کساء، کسی را داخل در حکم آیه تطهیر نمی کند.