فضل طینت نور یا سخنی با عزاداران شیعه و شیعیان عزادار صفحه 134

هٰذَا الَّذی تَریٰ هٰذَا السَّوادَ الْأَعْظَمَ، لَوْ کُشِفَ الْغِطاءُ لِلنّاسِ ما نَظَرَ الشِّیعَهُ إِلیٰ مَنْ خالَفَهُمْ إِلّا فی هٰذِهِ الصُّوَرِ

این که می بینی، این جمعیت انبوه (مخالفین) است که اگر پرده برای مردم برداشته شود، شیعیان مخالفین خود را جز به این صورت نمی بینند.

سپس فرمود:

یا أَبا مُحَمَّدٍ، إِنْ أَحْبَبْتَ تَرَکْتُکَ عَلیٰ حالِکَ هٰکَذا وَ حِسابُکَ عَلَی اللَّهِ، وَ إِنْ أَحْبَبْتَ ضَمِنْتُ لَکَ عَلَی اللَّهِ الْجَنَّهَ وَ رَدَدْتُکَ إِلیٰ حالَتِکَ الْأُولیٰ

ای ابامحمّد، اگر دوست داری، تو را در همین حالت، رها کنم و حساب تو با الله است؟ و اگر دوست داری برایت ضامن بهشت شوم و تو را به حالت نخست بازمی گردانم؟

عرض کردم: نیازی به دیدن این مردم بدسیرت ندارم، مرا [به حال نخست] بازگردان، مرا برگردان، هیچ چیز را نمی توان با بهشت معاوضه نمود. و دست بر چشمم کشید، به حال اول بازگشتم.(1)

یکی... و یکی...

ابوبصیر گوید: بر امام جعفر صادق علیه السّلام داخل شدم، به ایشان عرضه داشتم: فدایت گردم، فضلیت ما (شیعیان) بر مخالفان ما چیست؟ که به الله سوگند